تکانی خورد مشک و بر زمین افتاد

به راه افتاد اشک و بر زمین افتاد

در این مابین خورشید از سر حسرت

به دریا برد رشک و بر زمین افتاد

هرگاه عطش آمد و بی تاب شدم

با جرعه‌ای از مشک تو سیراب شدم

از شرم و خجالت دو دستت اما

مانند تمام رودها، آب شدم

خود را مقیم وادی احساس می‌کنم

دل را خمار بوی گل یاس می‌کنم

تا نام پاک ساقی لب تشنه می‌برم

بوی تو را به میکده احساس می‌کنم

چنان که وقت عطش جرعه‌ای گوارا را

طلب کنید فقط ساقی العطاشا را

هنوز جای علامت به شانۀ پدر است

سپرده زیر علم دست صاحبش ما را

سقا تویی و دست به دریا برسان

یک مشک پر از آب گوارا برسان

نجوای غریب کودکان را بشنو

عباس عمو! زود خودت را برسان

برادر تشنه کام و مشک در دست به دل شوق امام و مشک در دست

به سوی خیمه‌ها راهی شد اما... دوبیتی ناتمام و دست بر خاک

ای زلف خون فشان توام لیله البرات

وقت نماز شب شده، حی علی الصلات

از منظر بلند، ببین صف کشیده‌اند

پشت سرت تمامی‌ ذرات کائنات

فرصت دهید گریه کند بی صدا، فرات

با تشنگان بگوید از آن ماجرا، فرات

گیرم فرات بگذرد از خاک کربلا

باور مکن که بگذرد از کربلا، فرات

مّواج ترین خاطرۀ دریا شد

مَشک و علمش قبلۀ ماهی‌ها شد

می‌برد به دندان همۀ دنیا را

تاریخ، میان دست­‌هایش جا شد

«واحسرتا»! که یافت به من روزگار، دست

وز من گرفت، دشمن کافر شعار، دست

بی ‌دست و فرقْ منشق و در دیده، تیر کین

دیدی چگونه یافت به من روزگار، دست؟