کیست این؟ آوای کوهستانی داوود با او
هرم صدها دشت با او، لطف صدها رود با او
هرکه را گم کرده‌ای ای عشق در او جستجو کن
شمس با او، قیس با او، نوح با او، هود با او
بغض مرا بار شتر می‌کنید
کولۀ عشق است که پر می‌کنید
می‌روی آن گونه که طوفان کنی
آنچه نکرده ست کسی آن کنی
غرق خون وقت صحنۀ آخر بین گودال داشت جان می‌داد با نفس‌های گرم و بی رمقش دل حضار را تکان می‌داد
حسی درون توست که دلگیر و مبهم است
اینجا سکوت و ناله و فریاد درهم است
شعر کتیبه دور سرم چرخ می‌زند
«باز این چه شورش است که در خلق عالم است»
کم کم غروب واقعه از راه می‌رسید یک زن میان دشت سراسیمه می‌دوید
این خیمه‌ها نبود که آتش گرفته بود آتش میان سینۀ او شعله می‌کشید
یکی ز خیل شهیدان گوشۀ چمنش سلام ما برساند به صبح پیرهنش
کسی که بوی هوالعشق می‌دهد نفسش کسی که عطر هوالله می‌دهد دهنش
شاید تو خواستی غزلی را که نذر توست این‌گونه زخم خورده و بی سر بیاورم
یک قطعه خواندی از روی نی، شاعرت شدم آن قطعه را نشد به غزل دربیاورم
می‌ایستم مقابل گودال قتلگاه
جایی که چشم‌های تو در خون شناورند
می‌ایستم دوباره که بر روی دوش من،
اندوه کوه‌های جهان را بیاورند
خونی چکید و حنجرۀ خاک جان گرفت
بغضی شکست و دامن هفت‌آسمان گرفت
آبی که دستبوس عطش بود، شعله زد
آتش، سراغ خیمۀ رنگین‌کمان گرفت
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
