از خیمه، شاه‌زاده چو آهنگ راه کرد

شاه از قفای او به تحیّر، نگاه کرد

اندر میان خویش و گروه مخالفان

سلطان دین، خدای جهان را گواه کرد

گفتا بدین گروه، فرستادم این غلام

کش هر که دید، یاد رسولِ اله کرد

اگر چه عمر جاویدان گرفتی

چه زود، ای عمر من! پایان گرفتی!

به طومار شهادت، مُهر گشتی

ز دست دوست، این عنوان گرفتی

بیا، بشنو نوای نینوا را

بسوز اسطوره‌ها، افسانه‌ها را

حقیقت نیست در آواز آنان

طریقت نیست در پروازِ آنان

نگین عشق را خاتَم حسین است

نگارا! وارث آدم حسین است

فرشته نیست، انسانِ تمام است

بدین سان او بر این انسان امام است

صدای دلکشِ پیغمبرست این

بیا بشنو! صدای حیدرست این

صدای لاله‌های باغِ زهراست

صدای سبزِ آن شیداترین‌هاست

خوشا خندیدن گُل با لبِ زخم

سماع و رقص در تاب و تبِ زخم

خوشا پرپر شدن امّا شکفتن

شکستن، زخمه، زخمه ... تا شکفتن

آب؟ ... نه... اتهام تلخی بود که به دستان تو نمی‌آمد

 تو که دریای بیکران بودی، تشنگان غریب صحرا را

آه! بعد از چقدرها تاریخ، من هنوز از خودم پشیمانم

که چرا سد رفتنت نشدم؟... که چرا چشم‌های سقا را

از عشق بپرسید، که با یار چه کردند؟

با آن قد و بالای سپیدار، چه کردند

از هرزه علف‌های فراموش، بپرسید:

با خاطرۀ آن گل بی خار چه کردند؟

من در سراسر تاریخ

نوباوه‌ای ندیده‌ام

عطش نوشید، لب تشنه‌ترین شد

تنَش مجموعۀ زخم زمین شد

در این سو، چشم‌ها در راهِ او ماند

در آن سو، جذبۀ پیغمبرش خواند