یک بار دیگر العطشم شعله‌ور شده‌ست

چشمانم ار تراوش اندوه، تر شده‌ست

ای ذوالفقار در تف خون خفته، ای حسین

ای حیدر دوباره برآشفته، ای حسین

قد آیینه‌ها خم شد دوباره

دلم دریاچۀ غم شد دوباره

صدای سنج و دمّام آمد از دور

بخون ای دل! محرّم شد دوباره

می‌خواست کفر، افکند از جوش، کعبه را

تا اهل دین، کنند فراموش، کعبه را

بگرفت جا به دامن کرب‌وبلا، حسین

با درد و غم نمود هم آغوش، کعبه را

عمری است کشیدم به دلم بارغمت را

عمری است کشیدم  سر دوشم علمت را

عمری است به دل نقش نمودم به خط اشک

ای خون خدا شعر خوش محتشمت را

ای مُحرمان مَحرم، بار سفر ببیندید

احرام حج خونین، بار دگر ببندید

من خود خلیل عشق و، چاووش کربلایم

چاووش کربلا را، بار سفر ببندید

دل‌های همه خداپرستان

کانون محبّت حسین است

شد کشته که عدل و دین نمیرد

این سرّ شهادت حسین است

از پشت بام بر سرمان سنگ می‌زنند

بر زخم کهنۀ پرمان سنگ می‌زنند

وقت نزولِ سورۀ توحید بر لبت

ابلیس‌ها به باورمان سنگ می‌زنند

وقتی که از مقابل چشم تری حسین

رفتی، شده است مرگ خودم باورم حسین

با اینکه تازیانه پرم را شکسته است

اما هنوز دور و برت می‌پرم حسین

وقتی کنار علقمه سقا دلش شکست

دیگر بهانه داشت که دریا دلش شکست

در خیمه دیده بود عطش موج می‌زند

حس کرد تا کمی خنکا را دلش شکست

ای ملائکه محو از جلوه‌های ذات تو

بین آسمان پهن است، سفرۀ صفات تو

این همه صفات تو، ذات مشترک دارد

از وجود پیغمبر، سفره‌ات نمک دارد