آنان که رزق عاقل و دیوانه داده‌اند

ما را حواله بر در این خانه داده‌اند

پروانه شو که در حرم عشق اهل بیت

پروانه‌ی طواف به پروانه داده‌اند

کار ما را ناله، مشکل کرده است

کاروان در شام، منزل کرده است

غم بسی افزون ولی غم‌خوار نه

کاروان‌سالار را سالار نه

مژده، عمّه! شام هجرم شد سحر

آمده باب عزیزم از سفر

بود اکنونم نشسته در کنار

می‌زدود از چهره‌ام، گرد و غبار

خیال کن سر نی آفتاب هم باشد

نگاه زینب تو بی‌نقاب هم باشد

خیال کن که رقیه چه می‌کشد بی‌تو

سؤال‌هاش اگر بی‌جواب هم باشد

ز نینواى تو رفتم، چو نی نوا کردم

 چنان که بادیه‌ها را چو نینوا کردم

به هر کجا که نشستم، گریستم ز غمت

 به هر طرف که دویدم، تو را صدا کردم

 پای دختر بچه وقتی غرق تاول می‌شود

 پا به پایش کاروانی هم معطل می‌شود

 دست بسته خواب هم باشد بیافتد از شتر

 پهلوان باشد دچار درد مفصل می‌شود

آن جا که جشن و شادى و بزم شراب بود

یک چند دل در آتش سوزان، کباب بود

یک سو رباب چنگ به دل مى‌‏زدى ز غم

یک سو نواى دل‏کش چنگ و رباب بود

گریه، اى دختر رباب! مکن

نرگست، شیشۀ گلاب مکن

روى غم‌‏هاى جان، غمى مفزاى

ز اشک حسرت، دلم کباب مکن

امین وحی بر آن تشنه، گر رکاب نگیرد

قرار در لب کوثر، ابوتراب نگیرد

برادری که به اسب اجل کنند، سوارش

ز آهن ار دل خواهر بُوَد، رکاب نگیرد

دختر شه با ادب تا دامن بابا گرفت

کار عشق و عاشقی در کربلا، بالا گرفت

گفت: ای جان پدر! دیدی که چرخ بی‌وفا

با چه نیرنگی تو را در کربلا از ما گرفت؟