ببین در کوچه‌های شهر غوغای محرّم را به روی گونه‌های مردم این باران نم نم را کسی در کوچه‌های آشنایی نوحه می‌خواند صدایش می‌برد از یادها اندوه آدم را  

دلت الهام بخش آفتاب است

گلت میراث دار بوتراب است

حسینى بود ایّام ظهورت

تجلّى‏‌هاى ماه از آفتاب است

تورا با زخم‌هایت مى‏‌شناسند

غزل‌هاى تو افزون از حساب ‏است

چشم‌هایت روضه خوانی می‌کند

اشک‌ها را ساربانی می‌کند

آن افق‌های نگاه زخمی‌ات

کربلا را دشتبانی می‌کند

نه تنها زخم‌ها بی التیام است

حدیث غربت او ناتمام است

میان قتلگاه افتاده اما

نگاه آخرش سوی خیام است

در خون تپیده آسمان در بین گودال

جان تمام کاروان در بین گودال

می‌دوخت سمت خیمه‌ها چشمان خود را

با پلک‌هایی نیمه جان در بین گودال

داری به یک فرات بدل می‌کنی مرا

مضمون صد شریعه غزل می‌کنی مرا

من عمق بی کسی تو را درک می‌کنم

وقتی شبیه مشک بغل می‌کنی مرا

تو که رفتی کشید آتش زبانه

حرامی حمله‌ور شد وحشیانه

امان از بی حیایی‌های دشمن

امان از طعنه‌های تازیانه

ویرانه شد بهشت بیابان صفا گرفت

شهر گناه حال و هوای خدا گرفت

با سر دوید سوی طبق طفل بستری

زینب بیا بیا که مریضت شفا گرفت

تمام خیمه‌ها می‌سوخت یا رب

امان از بی پناهی در دل شب

تمام دشت پر بود از سیاهی

چه آمد تا سحر بر روز  زینب

روز نخستین که صلا زد بلا

عشق پدید آمد و شد کربلا

کرب‌و‌بلا مطلع خورشید شد

رفت زمستان و جهان عید شد

باز می‌جوشد جنون در باور اندیشه‌ها

می‌تراود شعر خون از ساغر اندیشه‌ها

باز می‌خوانند مرغان نغمۀ جان سوز را

گوشه‌ای از پرده‌های محشر آن روز را

افتاده دست بلندی، در پای یک مشک خالی

پیش نگاه شریعه، در همین جا، این حوالی

ظرفیت چشم او را، کیفیت این سبو را

هرگز نخواهید فهمید ای ظرف‌های سفالی