خون شد پدر ز داغ فراقت، جگر مرا

خون، جای اشک می‌رود از چشم تر مرا

اکنون که آمدی به بَرَم، ای امید دل!

بشْنو دمی حکایت شرح سفر مرا

ای جان باب! از چه نگیری به بر مرا؟

افکنده‌ای چو اشک، چرا از نظر مرا؟

ای مهربان پدر! ز چه نامهربان شدی؟

مهر تو بیش‌تر بُد از این پیش‌تر مرا

بگْذار که گلْ‌‌فرش کنم خانه‌ی خود را

جای قدم دلبر جانانه‌ی خود را

ساقی شده مهمانم و با برق نگاهش

تسکین دهم امشب، دل دیوانه‌ی خود را

اگر مثل همیشه دوست داری، دختر خود را

بیا بگْذار روی دامن دختر، سر خود را

فراموشم نمی‌گردد که در هر روز، چندین بار

در آغوش محبّت می‌گرفتی، دختر خود را

سه ساله دخترت افتاده از نفس، بابا!

دگر مرا ببر از کنج این قفس، بابا!

به جز تو کآمده‌ای، امشبی به دیدارم

نزد سری به یتیم تو، هیچ ‌کس، بابا!

آن شب که سر پدر به دستت دادند

 جامى دگر از می الستت دادند

اى یاد تو دلشکستگان را مونس!

 از داغ غم پدر، شکستت دادند

در نام رقیّه، فاطمه پنهان است

 از این دو یکى جان و یکى جانان است

در روى کبود این دو پیداست خدا

 آیینه، بزرگ و کوچکش یکسان است

یاد تو رقیّه! نور دل‌هاست هنوز

 من می‌روم و دلم در این جاست هنوز

آثار بزرگى، اى غزال کوچک!

 از قبر مقدّس تو پیداست هنوز

اى عطر محمّدى ز بویت! برخیز

 بر دیدن زائران کویت برخیز

دیگر نبُوَد شمر و سنان و خولى

 سیلى نزند کسى به رویت برخیز

اى داغ غمت لاله به باغ دل ما!

 نام تو، رقیّه جان! چراغ دل ما

دل‌سوختگان غم خود را دریاب

 بگذار تو مرهمى به داغ دل ما

عجب چراغ شگفت آوری است نور حسین!

 که هر چه باد وزد، می‌شود فروزان‌تر

براى زینب کبرى از آن همه غم و درد

 ز داغ مرگ رقیّه نبود سوزانتر

داشت شاه تشنه‌کامان، دختری

دختری خورشید‌‌رخ، فرّخ‌فری

با وجود کودکی، آن دردمند

بازویش در بند و گردن در کمند