کارش، میان معرکه، بالا گرفته بود

شمشیر را به شیوۀ مولا گرفته بود

تنها میان مردمِ بیعت‌فروشِ شهر

انبوه کینه، دور و برش را گرفته بود

بیا مهمان سرگردان کوفی را تماشا کن ز احسان بهر این مهمان، سر و سامان مهیّا کن  

چو شمعی در ره عشقت سراپا سوختم امشب بیا پروانۀ پروانه را ای شمع! امضا کن

آن روز کوفه حال و هوایی غریب داشت

وقتی نگاه‌ها همه بوی فریب داشت

تنهاترین مسافر شب گرد کوفه بود

آن زائری که همره خود عطر سیب داشت

ز راهِ آمده از خانۀ خدا برگرد

اگر خودم به تو گفتم بیا، نیا برگرد

تو را به حیدر کرّار بگذر از کوفه

برای خاطر خیرالنّسا بیا برگرد

نقد جان بر کف و شرمنده به بازار توام

که بدین مایۀ ناچیز خریدار توام

سنگ‌ها از همه سو بر من آزاده زدند

به گناهی که در این شهر، گرفتار توام

گر چه ای یار! اسیر کف اغیار توام نی گرفتار عدو بلکه گرفتار توام  

نام تو ورد زبانم به سر دار شده است تو علی هستی و من میثم تمّار توام

دوباره اشک می‌ریزم به پای ماجرایی سرخ

دوباره یار می‌آید وَ بر دوشش عبایی سرخ

دوباره روضه می‌خوانند مردم با صدایی سرخ

که بر پا می‌شود یک بار دیگر کربلایی سرخ

ای گشته سفیر عشق، در شهر فریب

وی بر سر دار، بر لبت نام حبیب

گردید چو در کرب و بلا قحطی مرد

نام تو گذشت بر لب شاه غریب

در کوفه اگر غریب و مهجور شدی

در کوی وفای دوست، مشهور شدی

هر چند ز صحرای جنون جا ماندی

بر دار بلای عشق، منصور شدی

در کوچه‌ها پیچید بوی آشنایش

بوی غریبی نگاه ردّ پایش

در کوچه‌ای که جبرئیل عرش پیما

می‌آمد از آنجا صدای بال‌هایش

وقتی اذان می‌داد در محراب کوفه

بوی ولایت پخش می‌شد با صدایش

طوفان اسیر در دل دریای شهر شد

مردانگی ترانۀ بی‌جای شهر شد

در ظلمتی که کوچه به چنگال گرگ‌هاست

خورشید هم موافق سرمای شهر شد

نسیم بود که می‌رفت تا رها برود

به سمت مقصد هموار ناکجا برود

نسیم بود که از کوچه‌های شهری لال

بلند شد که به دنبال آن صدا برود