تشکر ز خالق نهایت ندارد

که حمد خداوند، غایت ندارد

بزرگی و الطاف و احسان سبحان

به رحمت و نعمت، نهایت ندارد

روسیاه آمدم، فقیر توام

تشنۀ جامی ‌از غدیر توام

در دو عالم شریف و محترمم

تا زمانی که من حقیر توام

در ظل روزگار شما، یا ابالحسن

هستیم ریزه‌خوار شما، یا ابالحسن

چون شمع جان نثار شما، یا ابالحسن

آهوی در حصار شما، یا ابالحسن

از خیل دوستدار شما، یا ابالحسن

مستحقم، بده در راه خدا آقاجان

آمدم باز به امید شما آقاجان

دست تنگم، به امید کرمت آمده‌ام

رحم کن بر من افتاده ز پا، آقاجان

من بی دل آمدم که تو دلدار من شوی

غمدیده آمدم که تو غمخوار من شوی

شادم که در حریم تو افتاده بار من

آیا شود ز لطف، خریدار من شوی؟

تا خدا و دم خدایی توست

معجزات امام رضایی توست

عشق، سلطان واجب التعظیم

شغل ایرانیان گدایی توست

پریشان واژه‌هایم را ز گیسوی شما دارم

تمام شعر‌هایم را من از سوی شما دارم

ولا حول، بر آن چشم و بر آن ابرو که من وزن

رباعی را فقط از این ترازوی شما دارم

شب وصل است و باد می‌آید

دل غزلخوان و شاد می‌آید

صوت نقّارۀ شما باز از

سمت باب الجواد می‌آید

حس می‌کنم در صحن تو عطر دعا را

عطر توسل‌های در باران رها را

غرق اجابت می‌شود دست نیازش

هر کس که می‌خواند در این مرقد خدا را

با اینکه می‌دانست از اول بی وفایم

با اینکه عبدی رو سیاه و بی نوایم

شاه خراسان باز ذره پروری کرد

آقا اجازه داد در صحنش بیایم

تشنه بودیم که باران نجف را دیدیم

اشک بودیم که دامان نجف را دیدیم

در نجف منقبت شاه خراسان گفتیم

مشهدت آمده، سلطان نجف را دیدیم

کسی می‌آید از بالا، کسی می‌آید از برتر

کسی می‌آید از فردوس و از عرش کرم پرور

کسی می‌آید از لوح و قلم، از کرسی و منبر

کسی که جنسش از جنس سبو و ساقی و ساغر