حالا نگین حلقۀ خاتم تویی تو

انگشتر سبز بنی‌آدم تویی تو

در اعتقادات عجیب آب و شمشیر

مردی اگر باشد در این عالم تویی تو

می‌بُرد روی اسب با خود پا به پا مشک

انگار تقدیرش گره می‌خورد با مشک

می‌خواست امیدی برای خیمه باشد

نقش ظریفی داشت در این ماجرا مشک

وقتی که عالم با وجودت آبرو داشت

باید برای بردن نامت وضو داشت

بیت علی یک عمر با تو رنگ و بو داشت

زهرا دمادم دیدنت را آرزو داشت

ناگفتنی است درد دل مرتضای تو

در خانه‌ام ببین که چه خالی است جای تو

هر شب به جای آب و غذا غصه می‌خورم

یادش به خیر بر سر سفره غذای تو

زنی آزاده و حق باورم من

علی شیر خدا را همسرم من

پس از زهرای اطهر، کوثر نور

خروشان بحر گوهر پرورم من

بانوی دل آشنای توحید، سلام

ای بسته دل من به تو امید، سلام

رو کرده به تو فرشته‌ها، می‌گویند

ای بر سر تو چادر خورشید، سلام

دلش سرشار از نور یقین است

امیرالمؤمنین را همنشین است

دوای درد دل‌های پریشان

بلاشک سفرۀ امّ‌البنین است

شاعر نشدم بر آن و این گریه کنم

بر دوزخ و فردوس برین گریه کنم

شاعر شده‌ام که با تماشای بهار

بر چار گل ام بنین گریه کنم

دلی سرشار از احساس دارم

هوای سرزمین یاس دارم

به بزم گریه در مهمانی اشک

عزای مادر عباس دارم

چه می‌شد اشک را پروانه سازیم

حرم بر خاک این ویرانه سازیم

کنار تربت امّ‌البنین با

دو دست خویش سقا خانه سازیم

اینجا قبور لاله‌های باغ دین است

اینجا به دل از غصه آه آتشین است

اینجا بقیع و بقعۀ او آفتاب است

این جا مزار حضرت امّ‌البنین است

گوش کن تا دردهایم را بگویم بیشتر

گیسوان غرق خونت را ببویم بیشتر

در بیابان بودم و ترسیده بودم بارها

هر قدر از پشت سر از روبرویم بیشتر