رو کرده هر آئینه به آئین اباالفضل

هرکس که مسلمان شده با دین ابالفضل

از جانب خورشید به من مرحمتی شد

تا گوش سپردم به فرامین اباالفضل

هم سفرۀ ساقی شده با نام خدا، مشک

امروز شده مبدأ هر قبله نما، مشک

این کیسۀ چرمی شده از نور لبالب

با مُشک در آمیخته جانش شده تا مشک

با لطف تو لبریز شد از عطر گل یاس

این شاعر دلسوختۀ تشنۀ احساس

پیوند عجیبی‌ست میان تو و مادر

ای نام درخشان تو هم قافیه با یاس

آنقدر تیر و نیزه آمد تا زمین خورد

آخر ستون خیمه هم حالا زمین خورد

مشکی کنار نخل‌ها افتاد از اسب

رود آن طرف خشکش زد و دریا زمین خورد

دوباره حضرت سقا هوای دریا کرد

به روی دوش خودش مشک خشک را جا کرد

دلش پر از غم و آتش ولی از ابروهاش

برای دلخوشی کودکان گره وا کرد

بر ابرهای حادثه همواره می‌رفت

بغض گلوگیری که سمت جاده می‌رفت

تا چکه چکه از عطش شد دامن آب

از دشت تا هر ناکجا آواره می‌رفت

درآتشی از آب و عطش سوخت تنت را

در دشت رها کرد تن بی کفنت را

پرپر شده بر خاک رها کرد و پراکند

در خاطره‌ها عطر خوش پیرهنت را

بر پشتِ من نشسته طرح سیاه خنجر

بی‌شک تحمل آن سخت است بی‌برادر

خورشید تاب ماندن در کربلا ندارد

چون کوفیان شکستند آیینه‌های باور

آن طرف لشکری جنس آهن

غرق نفرت پر از حس تیشه

این طرف یاس‌هایی خدایی

در فضایی به صافی شیشه

به دریا می‌برد یک جرعه از اندوه جانش را

که قدری پر کند مشک و بنوشد شوکرانش را

و مشتی غیرت از دستش درون آب می‌ریزد

معطر می‌کند دریا از او طعم دهانش را

دارد آوای غربت مولا، از گلوی فرات می‌آید

بوی پیراهنی که بی یوسف، از مسیر حیات می‌آید

بر سر نی شکوه خورشید است، چشم‌ها تا همیشه روشن شد

فزت و رب ال ... بگو که تا محراب، آیۀ محکمات می‌آید

الا یا ایها الساقی ... عطش در خیمه باریده

بیاور جامی از کوثر که شط از شرم خشکیده

زمین پس می‌دهد خون را ببین سرهای مجنون را

که روی دست نیزاران سرخورشید تابیده