در رود زمانه پیچ و تاب افتاده است

خورشید به خوف و اضطراب افتاده است

ظهر است و در آیینۀ چشمان فرات

تصویر بلند آفتاب افتاده است

یک عمر به اضطراب لب تر کردیم

با یاد تو در عذاب لب تر کردیم

بعد از تو روا نبود خشکیدن اشک

این بود اگر به آب لب تر کردیم

آن روز حسین کودکش را بوسید

آن روز گلوی کوچکش را بوسید

امروز شنید کودکی ذکر حسین

با یاد علی، عروسکش را بوسید

مه دشنۀ آب دیده را می‌ماند

شب یاغی آرمیده را می‌ماند

غلتیده به خون میان گودال غروب

خورشید، سرِ بریده را می‌ماند

این جوان کیست که در قبضۀ او طوفان است

آسمان زیر سم مرکب او حیران است

پنجه در پنجۀ آتش فکند گاه نبرد

دشت از هیبت این واقعه سرگردان است

اوج می‌گیرد خیالم تا افق‌های پگاهش

تا شکوه بی کرانش، تا بلندای نگاهش

با شفق مأنوس گشته، چشم‌های راز دارش

شعله‌ها سر می‌کشد از سوز اشک و هُرم آهش

عنکبوتان تارهایی از سیاهی می‌تنیدند

چنگ می‌زد او در آن شب بر سپیدای پگاهش

پیغام به‌دست از سفر آمده بود

بی واهمه در دلِ خطر آمده بود

از بام که سرنگون شدی پرسیدند:

سردار چرا بدونِ سر آمده بود؟

تا در تن و سنگ و خشت ِ خود جان داری

هر روز هوای عیدِ قربان داری

در کوچه و بام و مسجدت پیچیده:

«ای کوفه تو شهره‌ای به مهمانداری ...!»

هر بار که جزر دیده، مدّش کرده

هر راه، به کُفر بود، سدّش کرده

پس ماندنِ در مکه حرام است که او

در مرگ هم اقتدا به جدّش کرده

آن روز به‌جز ظلمت و بیداد نبود

در دشت به‌غیرِ جمعِ اضداد نبود

در مستیِ هلهله سکوتی است عمیق

در خطبۀ تو به‌غیرِ فریاد نبود

شوریده‌سری که شرح ایمان می‌کرد

هفتاد و دو فصل سرخ، عنوان می‌کرد

با نای بریده نیز بر منبر نی

تفسیر خجسته‌ای ز قرآن می‌کرد

گل آمد و ویرانۀ ما گلشن از اوست

ماه آمد و کاشانۀ ما روشن از اوست

من با پدرم قول و قراری دارم

جان باختن از من است و دل بردن از اوست