از جگر نالید«کلثوم» ملول

کای مدینه! هان! مکن ما را قبول

از تو ما روزی که بربستیم بار

هم‌عنان بودیم با اهل و تبار

چون که گردیدند با احوال زار

آل عصمت، عازم شهر و دیار

وقت شد تا عترت شاه حجاز

از اسیری در وطن گردند باز

دیدۀ «کلثوم» به یثرب فتاد

خسته شد از درد و ز پای ایستاد

ناله زد آن بلبل باغ وفا

از غم هجر گل و خار جفا

چو از دور شد بارۀ آن دیار

به چشم دل‌افسردگان، آشکار

چو دریای گردون به جوش آمدند

بسی سخت‌تر در خروش آمدند

کاروان سوی مدینه شد روان

آه! از آن ساعت که چشم بانوان،

بر سواد شهر یثرب اوفتاد

روزگاری آمد ایشان را به یاد

«امّ کلثوم» از پی ستر و حجاب

اشک‌ریزان کرد با مردم خطاب:

ای بسا! نعمت که از خود کاستید

وی بسا! نقمت که بر خود خواستید

این شیرزن که اسوه بُوَد مثل مادرش

فرزانه است و زینب کبری است، خواهرش

در عصمت و عفاف بخوانش چو فاطمه

در منطق و کلام ببین مثل حیدرش

عشقت، اسارتی است که آزادی آورد

فرزانگی فزاید و فرزادی آورد

سوسن به ده زبان ز ثناگویی‌ات، خجل

هر گل نه تاب رویِش از این وادی آورد

باید که زود، راهی غوغا کنم تو را

کو فرصتی؟ که خوب تماشا کنم تو را

جایی که عشق کرده تمنّا تو را ز من

انصاف نیست، باز تمنّا کنم تو را

ناله برآورْد کای شاخۀ ریحان من!

وی گل نورستۀ گلشن دامان من!

ای به سر و دوش من، زینت آغوش من!

مکن فراموش من، جان تو و جان من!

الا! اهل حرم! من از یم خون، گوهر آوردم

فروزان اختری از مهر تابان، بهتر آوردم

گلو ‌پاره، بدن گل‌گون، دهن خونین، دو لب خندان

گل از بهر سکینه، در عزای اکبر آوردم

دارم از هجر رخت دیده چو رود جیحون

قلب بشْکسته، پُر اندوه؛ جگر، دجلۀ خون

آن‌قدر گریه کنم از غمت، ای شاه شهید!

تا دل خون شده از دیده‌ام آید بیرون