از خیمه‌گاه زخمی‌ آب دود حریق العطش تا عرش می‌رفت _ امداد را _ پیچیده در شولای طوفان مردی به نام آبی دریا به شط زد ....

چگونه است؟

که تو - دختر بانوی آب‌ها -

لب‌تشنه

اسیر بیابان کربلا شده‌ای

 ای دختر خورشید!

عزیزک ماه!

می‌خوانمت به شعر

وقتی که شعر به تماشات می‌نشیند

باید به آسمان نوشت

بیهوده نبارد

نگار من!

گناه انگشتان زلالت

حریق اشک

در آهِ خیمه‌های پریشان،

از قتلگاه می‌گذرد؛

پُر دل و صبور

نگار من

که به خون خفته

سپیددل که شدی،

مهر و ماه

ضیافت

به فرداست،

پاشیده خونِ بسی گُل

بر این کویر،

من در سراسر تاریخ

نوباوه‌ای ندیده‌ام