چشم خورشید بالای نیزه  

خون دلت ریخت بر پای نیزه

می‌زند آتش به دل، صبح تا شام  

درد پنهان و پیدای نیزه

بی دوست، گرچه دل به جهان، من نداشتم  

از کوی عشق، طاقت رفتن نداشتم

در گلشنی که سوخته بود از تب خزان  

غیر از گلاب اشک به دامن نداشتم

من ماندم و مرغ سحر و نوحه‌گری‌ها  

اندوه پرستو، غم بی بال و پری‌ها

من ماندم و هشتاد و چهار آیۀ عصمت  

در سایۀ آوارگی و در به دری‌ها

دو گل از بوستان مصطفی، خوابیده‌اند اینجا

دو طفل نازنین، خواب پریشان، دیده‌اند اینجا

دو گلبرگ تر، از گلهای حسن یوسف زهرا

دو غنچه از گلستان وفا را چیده‌اند اینجا

والشمس چیست؟ جلوۀ روی تو یا حسین 

واللیل آیتی است ز موی تو یا حسین

سرچشمۀ بقاست به فتوای عاشقان 

یک جرعه از زلال سبوی تو یا حسین

ای جهان غرق تمنایت، حبیبی یا حسین! 

ای بهشت ما تولایت، حبیبی یا حسین!

می‌شوی موسی کلیم اللَّه وقتی بنگرد 

برقی از طور تجلایت، حبیبی یا حسین

بیرون شهر بار گشودند قافله

نه غیر ندبه کار و نه جز نوحه، مشغله

افراشتند خیمه‌ی اهل حرم، نخست

زآن پس سرای پرده‌ی سالار قافله

چون خیمه زد ز شام به یثرب، امام ناس

آسوده گشت، عترت پیغمبر از هراس

یعقوب اهل‌بیت نبی با بشیر گفت

کاین مژده را به مژده‌ی یوسف مکن قیاس

ای جان باب! از چه نگیری به بر مرا؟

افکنده‌ای چو اشک، چرا از نظر مرا؟

ای مهربان پدر! ز چه نامهربان شدی؟

مهر تو بیش‌تر بُد از این پیش‌تر مرا

پیمود چون ز کوفه، جرس، راه شام را

از صبح کوفه دید توان، شامِ شام را

کم‌تر ز اهل کوفه نشد، جور اهل شام

شرح کدام گویم و وصف کدام را؟

چون شام گشت، آل پیمبر، مقامشان

از چاشت‌گاه کوفه بتر گشت، شامشان

از دُرد دَرد و زهر غم و شربت فراق

کرد آن ‌چه داشت، ساقی دوران، به جامشان

ای فخر کائنات! گذر کن دمی به شام

ما را اسیر بین، تو ایا سیّد انام!

دانند شامیان ز جفا، خون ما حلال

بگذر به ما که گشته به ما زندگی، حرام