بر قتلگاه، چون اُسرا را گذر فتاد

شورِ نشورِ حشر، عیان در نظر فتاد

هم بانگ نوحه، غلغله در نُه فلک فکنْد

هم گریه، بر ملائک و جنّ و بشر فتاد

رأس حسین تا که به نی در ظهور شد

گفتی که دیدگان مه و مهر، کور شد

آن سر چو بر سپهر سِنان سَنان نشست

عیسی به چرخ یا که چو موسی به طور شد

ای آینه دار پنج معصوم!

در بحر عفاف، دُرّ مکتوم

پرورده‌ی دامن ولایت

مظلومه‌ی خاندان مظلوم

شاهد داغ بی‌امان حسین

همدم جان نیمه جان حسین

پیش­مرگی به دختران حرم

مرهم زخم کودکان حسین

نام بلند خویش به دنیا گذاشتی

با داغ خود غمی روی دل­ها گذاشتی

بعد از حسین، قلب پریشان خویش را

در کربلای خون خدا جا گذاشتی

سلام باد به گلهاى سر بریده‌ی عشق!

 به هر شقایق در خاک و خون، تپیده‌ی عشق!

سلام بر شهدایى که تا دمد خورشید

 دمد ز سرخى خون‌هایشان سپیده‌ی عشق!

سلام باد به عمّار از بنى دالان!

 ابى سلامه، سلیل از قبایل همْدان

صحابه‌اى که ز درک حضور پیغمبر

 گرفت عزّت اسلام و شوکت ایمان

سلام بر حبشى از قبیله‌ی همْدان!

 که داشت خوى جوان‌مردى و دل مردان

یک از صحابى پیغمبر خدا جدّش

 یک از مفاخر اهل نَهَم به فضل و توان

سلام ما به دلیرى که مرد یک‌دله بود!

 چو شهد بود اگر چه به نام، حنظله بود

ز شیعیان ولایت که در تمامى عمر

 به گرد کعبه‌ی عشق و وفا به هروله بود

سلام ما به گلى دیگر از بهشت جهاد!

 ز دوده‌ی همْدان، زاده‌ی عُریب زیاد

به جلوه، پرتو زهد و عبادتش ز جبین

 نهاده دست الهى شجاعتش به نهاد

سلام ما به جبلّه! به ابن شیبانى!

 که داشت عزم خدایىّ و روح روحانى

محیط فکر وى از موجه‌ی شرف، موّاج

 محیط روى وى از شور عشق، توفانى

شُکوه عشق به هر جا که سایه افرازد

 به قدر سایه‌نشینان خویش می‌نازد

دلیل قافله‌ی عشق چیست؟ نام حسین

 به هر کجا که برافروخت، شورش اندازد