من بی دل آمدم که تو دلدار من شوی

غمدیده آمدم که تو غمخوار من شوی

شادم که در حریم تو افتاده بار من

آیا شود ز لطف، خریدار من شوی؟

تا خدا و دم خدایی توست

معجزات امام رضایی توست

عشق، سلطان واجب التعظیم

شغل ایرانیان گدایی توست

حس می‌کنم در صحن تو عطر دعا را

عطر توسل‌های در باران رها را

غرق اجابت می‌شود دست نیازش

هر کس که می‌خواند در این مرقد خدا را

سلام ‌ای ماه خوبی‌ها!

سلام ‌ای هشتمین سکوی معراج بشر تا عالم بالا. امام مهربان آقا، علی، موسی الرضای ما.

نگاهم کن! دلم یک خلوت جانانه می‌خواهد

کبوتروار آمد روی گنبد!‌ دانه می‌خواهد

عطش دارم! تو در جریانی و دیری است می‌دانی

دلم یک جرعه از دریای سقاخانه می‌خواهد

بیمارها دارالشفا را می‌شناسند

اینجا تمام دردها را می‌شناسند

اینجا غریب و آشنا فرقی ندارد

اینجا غریب و آشنا را می‌شناسند

نیمه شب‌ها تا سحر ذکر رضا باید گرفت

اینچنین حاجات خود را از خدا بایدگرفت

در جوار مرقدش هرگز به کم قانع مشو

چونکه از مشهد برات کربلا باید گرفت

به گاهواره‌ات ای هرم التهاب بخواب

تو خانه‌زاد غمی، لحظه‌ای بخواب بخواب

تو را چو چشمۀ باران به دشت خواهم برد

بخواب در برم ای روح سبز آب، بخواب

یک شب دگر تو منتظرم باش، فاطمه

مرهم برای زخم سرم باش، فاطمه

یک عمر، انتظار تو را می‌‌کشم بس است

هجران روزگار تو را می‌‌کشم بس است

دلت هوای اجل کرده، نیمه جانی تو

در انتظار و هوایی آسمانی تو

بیا بگیر ز اسم خودت مدد، برخیز

هنوز هم که هنوز است، پهلوانی تو

از نگاه پسرت سمت سرت ریخت دلم

دست تو سرد شد و چشم ترت ریخت دلم

از سخن‌های طبیبی که تو را کرد جواب

از نگاه همه در دور و برت ریخت دلم

از عطای فاطمه من مبتلا بر حیدرم

از ازل تا روز محشر ریزه‌خوار این درم

مرتضی خود گفته بابای من مسکین بُود

او بود بابا و زهرای مطهر مادرم