نخلى از اشک تو سیراب نگردید دگر

از همان لحظه که بر فرق تو شمشیر آمد

حوریان هم به عزاى تو سیه پوشیدند

 تا به گوش فلکت، نعرۀ تکبیر آمد

به جز تو از همۀ کوفه با تو کیست؟ حسین!

دگر امید تو در زندگی به چیست؟ حسین!

کدام عاطفه مصباح راه سرخت گشت؟

که در سفینۀ عزمت درنگ نیست، حسین!

چکاد آیۀ «و الشمس و الضحی» است حسین

نماد مجمل تفسیر «هل اتی» است حسین

اگر چه زادۀ «کیف بشر علی» است، ولی

حدیث فلسفه‌اش از بشر جداست حسین

کیست این بانو که خلقی واله و شیدای اوست؟

 گرمی بازار عشق از گرمی سودای اوست

کیست این بانو که دین را او مسخّر کرده است

 کشور قرآن مصون از همّت والای اوست

سلام ما به علی و نماز آخر او

به حال راز و نیاز و به دیدۀ تر او

سلام ما به علی و به عدل و ایمانش

سلام ما به رخ غرق خون و منبر او

تا ترک خورد سرش، دخترش افتاد زمین

دست بگذاشت روی معجرش، افتاد زمین

بیشتر تیغ فرو رفت میان ابرو

تا که از ضرب، علی با سرش افتاد زمین

خوب کردی که سر سفره نمک هم داری

چون که زخم دلم امشب به نمک داشت نیاز

همسر من که زمین از نفسش بر پا بود

به مناجات شبش حور و ملک داشت نیاز

ناله کن اى دل به عزاى على

گریه کن اى دیده براى على

کعبه ز کف داده چو مولود خویش

گشته سیه پوش عزاى على

اى تیغ همیشه بى خبر می‌‌آیى

یک روز به شکل میخ در می‌‌آیى

امروز تو شمشیرى و فردا قطعاً

در قالب یک تیر سه پر می‌‌آیى

آتشفشان از کوه غربت بی صدا ریخت

وقتی شرار کینه از تیغ جفا ریخت

زخمی که در کوچه نشد باز از غریبی

سر باز کرد آخر ز سر روی عبا ریخت

قلّۀ ماه مبارک، لیله القدر نبی است

فاتح قلّه یقیناً، لیله البدر علی است

روح و جان لیله القدر نبی هم، فاطمه است

علت پیروزی بدر علی هم، فاطمه است

عیب این است: دگر بال و پری نیست که نیست

سحر و نافله و چشمِ تری نیست که نیست

در من خسته پس از این همه سال آزادی

حال جز توبه شکستن هنری نیست که نیست