ما در این وادی، قبول ابتلا خواهیم کرد

کربلا را عالَم «قالُوا بلی» خواهیم کرد

ما برانگیزیم شور روز محشر در جهان

قامت شور قیامت، بس به پا خواهیم کرد

چون کاروان عشق، به دشت بلا گذشت

افکنْد بار عشق در آن ‌جا، ز جا گذشت

با عشق دید آب و هوایش چو سازگار

منزل نمود و از سر آب و هوا گذشت

سالار کاروان، همه کالای عشق را

بنْهاد در میانه، ز هر مدّعا گذشت

فرود آیید، یاران! وعده‌گاه داور است، این جا

بهارستان سرخ لاله‌های پرپر است، این جا

چه غم؟ گر از منا و وادی مشعر، سفر کردید

خدا داند که بهتر از منا و مشعر است، این جا

زمین کرببلا شد چو خواب‌گاه حسین

گذشت از حرم کعبه، بارگاه حسین

امید‌وار چنانم که روز رستاخیز

مرا خدای دهد جای در پناه حسین

آراست کردگار چو بازار کربلا

شاه شهید گشت خریدار کربلا

چون نافۀ ختن به مشامم رسد هنوز

بوی عبیر از در و دیوار کربلا

و قبل از این که مرا هم از این سرا ببرید

کمک کنید مرا سمت کربلا ببرید

تمام قامت من را شکسته داغ حسین

کمک کنید مرا دست بر عصا ببرید

ای کرببلا! چه بوی سیبی داری!

وی دشت! چه صحرای عجیبی داری؟

عالم همه با تو آشنایند ولی

با این همه، مولای غریبی داری

جوشیده ز خون حنجرت، حرمت عشق

بالیده ز خاک مقتلت، حشمت عشق

بر کشور خویش پایتختی می‌جُست

گردید زمین کربلا، قسمت عشق

از ازل در غمت عزادارم

روسیاهم، ولی تو را دارم

تا که دور سر تو می‌گردم

با ملائک برو بیا دارم

نیازمند درت را کرم دریغ مدار

ز اهلِ راه، نشانِ حرم دریغ مدار

اگرچه دیده اقامتگه جمال تو نیست

بر این رواق، غبار قدم دریغ مدار

بنویس روی صفحه قلم، آه کربلا

آتش گرفت باز دلم، آه کربلا

دوری، شکستگی، دل پرخسته از همه

خیره به قاب عکس حرم، آه کربلا

عزیزان! کربلا اینجاست، اینجا

نیایشگاهِ ما اینجاست، اینجا

شب امشب، جشنی از آیینه برپاست

خدا را فرصتِ ناب تماشاست