کربلا!‌ ای دریچۀ توحید  

آینه در برابر خورشید

ای ستاره، ستارۀ ازلی  

آفتاب همیشه لم یزلی

باز دل سوختگان، به رو حرم آوردند  

رو به سرچشمۀ احسان و کرم آوردند

راهیان سفر روضۀ بین الحرمین  

با خود آینه برای دو حرم آوردند

بی همگان به سر شود بی تو به سر نمی‌شود  

داغ تو دارد این دلم، جای دگر نمی‌شود

باغ و بهار من تویی تاب و قرار من تویی  

دار ندار من تویی، بی تو به سر نمی‌شود

هر گل که بر دمید ز هامون کربلا

دارد نشان تازۀ مدفون کـربلا

پروانۀ نجات شهیدان محــشـر اسـت

مهر طلا ببین شده گلگون کربلا

ای کربلا! ای کعبه‌ی عشق و امیدم!

بعد از جدایی‌ها به دیدارت رسیدم

ای کربلا! آغوش بگْشا، زینب آمد

من زینبم کز رنج دوری‌ها خمیدم

به کوی دوست رسیدن مشقّتی دارد

بگو به آن که به جانان، ارادتی دارد

کسی که دید به راه وصال، زحمت بیش

به پیش دیده‌ی مولا مزیّتی دارد

سرسبزى بهشت ز بستان کربلاست

 میعادگاه عشق، بیابان کربلاست

گر بستر زمین شده از زیر کعبه پهن

 کون و مکان چو گوى به میدان کربلاست

شود آیا که ره کرببلا بگشایند؟

 در رحمت به رخ اهل ولا بگشایند؟

شود آیا که دگر قافله‌ها، طایفه‌ها

 بار در بادیه‌ی کرببلا بگشایند؟

عشق بر جان خرد بلاى تو را

 عقل می‌پرورد ولاى تو را

اى حسین! اى که هل اتى باشد

 ورقى دفتر عطاى تو را!

هر که به عشق تو اعتراف ندارد

 دفتر عمرش به جز خلاف ندارد

وآن که ندارد حسین! مهر تو در دل

 ز آتش قهرش خدا معاف ندارد

دیدم به طواف مرقد دوست

آلوده‌تری ز من نباشد

بالای سرش نماز خواندم

آن جا که سری به تن نباشد

عنان قافله در این دیار بگشایید

 کمر به مرگ ببندید و بار بگشایید

حریم وعده‌ی پروردگار ما این جاست

 نظر به وعده‌ی پروردگار بگشایید