بهار آیینۀ  یاد تو باشد

گل خورشید همزاد تو باشد

به هر دشتی که سرخ از خون مردی­ است

طنین سبز فریاد تو باشد

گر رفته بود از سر کوی تو آفتاب

برگشته است باز به‌سوی تو آفتاب

باغ افق که روز، پر از عطر نور شد

هر صبحدم شکفت به بوی تو آفتاب

شعله می‌کشد در من عشق آتشین تو

می‌کشد مرا بویی سوی سرزمین تو

می‌شود شروع این بار سال هجری عشقی

تا به راه می‌افتی مست از مدینه تو

عشق کربلا دارد، کربلا بلا دارد

با بلاکشان گفتند سرّ سرزمین تو

پای قلم دوباره رسیده سر قرار

ای آسمان به دفتر شعرم غزل ببار

تندیس دلربایی و ای منتهای عشق

لطفی کن و به خانۀ چشمم قدم گذار

سجاد! ای به گوشِ ملائک، دعای تو شب، خوشه‎چین خلوت تو با خدای تو ای چشم آسمان و زمین مانده خیره‎وار بر شور و جذبه‎های تو در سجده‎های تو ای دیدن قتال غم انگیز کربلا حُزنِ همیشه ساخته از ماجرای تو

پنهان ز خواهر می‌کنی چشم ترت را

شاید ندیدی اشک‌های خواهرت را

بار سفر بستی، مدینه شعله‌ور شد

در یاد دارم آن نگاه آخرت را

ام البنین روی سرت قرآن گرفته

تا پر کند یک بار جای مادرت را

خوشا دلی که فقط زیر پای او باشد

 میان شادی و غم مبتلای او باشد

 خوشا سری که هواخواه خدمتش باشد

 شبانه روز فقط در هوای او باشد

 خوشا دلی که به فرمان عقل عاشق شد

 و خواست لحظه به لحظه برای او باشد

ای لسانت لسان پیغمبر

وی بیانت بیان پیغمبر

ای زمانت شبیه رستاخیز

در دهانت زبان پیغمبر

ذکر تو اهلِ تزکیه را مست می‌کند

حتی ردیف و قافیه را مست می‌کند

بلخ و حجاز و قونیه را مست می‌کند

در ری به اشک، قرنیه را مست می‌کند

وقت پرواز رسیده، پر خود را برداشت

زودتر از همه آب‌آور خود را برداشت

مشک‌ها را که علمدار روی ناقه گذاشت

یا علی گفت و علی اصغر خود را برداشت

بغلش کرد و صدا زد که خدا رحم کند

بر سر دوش عمو دختر خود را برداشت

ما را در این شب ها تمنا می‌نویسند

مجذوب وصف و وصل لیلا می‌نویسند

من قطره‌ای ناچیزم اما مطمئنم

آخر مرا هم پای دریا می‌نویسند

میخانه مگر بال و پرم را بپذیرد

تا آتش مستی جگرم را بپذیرد

ظرفیت دل در گرو پاکیِ ظرف است

ای کاش همین مختصرم را بپذیرد

در زاویهٔ گردش پیمانه نشستم

تا دستِ گدای سحرم را بپذیرد