خواندند او را آن چنان و این چنینش

اما خدا خوانده‌ست زین‌العابدینش

دیشب اباالفضل آمد و امشب ابالکوه

از بین زهاد جهان زاهدترینش

در افق سر می‌زنی، خورشید را داری به دست

از فراسوی زمان، از آسمان دور دست

در افق سر می‌زنی بر هودج رنگین‌کمان

برقی از خشم خدا بر ذوالفقارت می‌نشست

بوی ظهور می‌رسد از کوچه‌های ما نزدیکتر شده به اجابت دعا‌ی ما

دیگر دو بال آرزویمان شکسته است از انتظار پر شده حال و هوای ما

دوباره سایۀ ماه کریمی از سرم کم شد به تعقیب رجب بودم که شعبان المعظم شد

سلام ای ماه شعبان، ماه منجی، ماه پشت ابر که از مهرت ظهور حضرت قائم مسلّم شد

آسمان مدینه در سینه

کوهی از بغض و عقده‌ها دارد

چون شنیده امام آینه‌ها

قصد ترک مدینه را دارد

لال بودم مرا زبان دادند

من افتاده را توان دادند

زیر خورشید گرم روز الست

مانده بودم که سایبان دادند

خم کرده از بار پریشانی کمرها را

بادی که آورده ا­ست دنبالش خبرها را

هی شعله آوردند ... هی آتش به پا کردند

شاید بسوزانند با هم خشک و ترها را

بگذار در آغوش تو آرام بگیرم

از روشنی چشم تو الهام بگیرم

آن قدر خراب می و پیمانه بمانم

تا مست خراباتی تو نام بگیرم

ای شهد کلامت ز عسل هم عسلی‌تر

فریاد رجز خوانی‌ات از رعد جلی‌تر

از مادرت آموخته‌ای رسم ادب را

در رزم ندیدند کسی از تو علی‌تر

سلامٌ عَلی آسمان در نگاهت

سلامٌ عَلی نور در سجده­‌گاهت

سلامٌ عَلی چشم آن حوض خوشبخت

که یک بار افتاده بر عکس ماهت

مسیحی پریشان زلف چلیپایت

و هندو گرفتار خال سیاهت

ساقی قدحی دارم، لبریز بگردان

شور غزلم را طرب‌انگیز بگردان

من در شب دیدار تو بیدار نبودم

چشمان مرا نیز سحرخیز بگردان

زیباست به سمت حرمت بال گشودن

در گوشۀ ایوان لبت شعر سرودن

در ساحل رویایی تو بست نشستن

یک قطره ز دریای تو را درک نمودن