کنون که برق نگاه تو در نگاه من است

زبان خموش؛ ولیکن نظر پُر از سخن است

به من مگو که بسازم ز درد دوری تو

پس از تو حالت من لحظه‌لحظه سوختن است

جلوۀ ذات کبریا شده‌ای

کعبۀ تیغ و نیزه‌ها شده‌ای

زیر این چکمه‌های زبر و خشن

مثل قالی نخ نما شده‌ای

ای تن خسته به گودال، ز پا افتاده

تنت اینجاست سرت پس به کجا افتاده

هیچکس این بدن خُرد تو را جمع نکرد

بس که اعضاء ز اعضاء  جدا افتاده

گودال قتلگاه پر از بوی سیب بود

 بر خاکِ داغ صورت شیب الخضیب بود

بر جای بوسه‌های نبی خنجر عدو

 خنجر نمی‌برید و برایش عجیب بود

بر نیزه، سری به نینوا مانده هنوز

خورشید، فراز نیزه‌ها مانده هنوز

در باغ سپیده، بوته بوته گل خون

از رونق دشت کربلا مانده هنوز

مروۀ کرببلا حال و هوایی دارد

این سراشیبی ِ گودال منایی دارد

خبرش پر شده در دشت ز مرکب افتاد

به زمین خوردن آیینه صدایی دارد

وای من خیمه‌ها به غارت رفت

گیسویی روی نی پریشان شد

وسط چند خیمۀ سوزان

خواهری دل شکسته حیران شد

وحی است و به خاکیان نزولی دارد

ماه است و به چاه‌ها حلولی دارد

از ظاهر خاکستری‌اش هیچ نپرس

این سر خبر از تنور خولی دارد

هر نی فغان نای تو را در می‌آورد

آوای ربنای تو را در می‌آورد

با اینکه زنده‌ای! چه حریصانه نیزه‌دار

دارد لباس‌های تو را در می‌آورد

اندوه‌های قلب تو از سرمه رنگ داشت

از زخم، صبح آینه‌ات شام زنگ داشت

خون بود لخته لخته به چشم تو می‌نشست

لختی اگر وداع برادر درنگ داشت

خدا کند که کسی حالتش چو ما نشود  سر تمام عزیزانتان جدا نشود

برادران شما را یکی یکی نکُشند میان حرمله‌ها عمه‌ای رها نشود

پُر است اینجا پری آتش گرفته

لباس و مَعجری آتش گرفته

شنیدم روضه‌ات را بار اول

خودم از دختری آتش گرفته