روزی که بر سنان سر آن سروران زدند

آتش به پیکر همۀ انس و جان زدند

دردا که نور چشم پیمبر شهید شد                        

دوران چرخ سفله به کام یزید شد

هر سو دلا به نیزه سر سروری ببین                       

غلطان به خاک و خون ز جفا پیکری ببین

گریان به درد و داغ پدر کودکی نگر                     

دل‌ریش از فراق پسر مادری ببین

ای ساکنان عرش ز دل ناله برکشید                      

این داوری ز شعر بر دادگر کشید

آن ناله‌ای که در غم یحیی کشیده‌اید                        

در ماتم حسین علی بیشتر کشید

از دود ظلم تیره رخ آفتاب شد                             

بنیاد دین ز سیل حوادث خراب شد

از تندباد حادثه در خاک کربلا                             

از آتش جگر، دل آن شه کباب شد

بفشرد پای در ره صبر و رضا حسین                      

با حق نمود وعدۀ خود را وفا حسین

بادا فدای خاک رهش صد هزار جان                    

چون کرد جان به امت عاصی فدا حسین

پنهان به خاک تیره چو شد ماه مصطفی                

رخسار ماه تیره شد از آه مصطفی

شد سرنگون ز گردش این چرخ واژگون                 

از تندباد حادثه خرگاه مصطفی

گردون بسوخت ز آتش غم، جان فاطمه                 

شرمی نکرد از دل سوزان فاطمه

از تندباد کینۀ مروانیان دریغ                               

پژمرده گشت نوگل بستان فاطمه

در حیرتم که چرخ چرا غرق خون نشد                  

در ماتم حسین زمین واژگون نشد

چون آفتاب یثرب و بطحا غروب کرد                     

رخسار آفتاب چرا قیرگون نشد

ای چرخ، غافلی که چه بیداد کرده‌ای

وز کین چه‌ها در این ستم آباد کرده‌ای

بر طعنت این بس است، که با عترت رسول

بیداد کرده خصم و تو امداد کرده‌ای

خاموش محتشم که دل سنگ آب شد

بنیاد صبر و خانۀ طاقت خراب شد

خاموش محتشم که ازین حرف سوزناک

مرغ هوا و ماهی دریا کباب شد

ترسم جزای قاتل او چون رقم زنند

یک باره بر جریدۀ رحمت قلم زنند

ترسم کزین گناه، شفیعان روز حشر

دارند شرم کز گنه خلق دم زنند

چون خون ز حلق تشنۀ او بر زمین رسید

جوش از زمین به ذروۀ عرش برین رسید

نزدیک شد که خانۀ ایمان شود خراب

از بس شکست‌ها که به ارکان دین رسید