سلام باد به رزم‌آورى که در عنوان

 ز خاندان عقیل است و عبدِ الرّحمن!

رسید از پى انصار چون زمان جهاد

 به دودمان ابوطالب اندر آن میدان

سلام ما به جوانی که مسلمش پدر است!

 به جلوه، منزلت آن پدر از این پسر است

در آسمان بنى هاشم او ستاره‌ی عشق

 ز دودمان عقیل و در آن صدف، گهر است

سلام باد به عبداللَّه از نژاد خلیل!

 که بود زاده‌ی آزاد مسلم بن عقیل

جوان هاشمى و جان‌نثار فاطمیان

 که شد سیادت او با شهادتش تکمیل

چون ز یثرب، زی عراق آمد شهِ مالک‌‌رقاب

گفتی از مشرق در‌آمد، شد به مغرب، آفتاب

آفتابِ برجِ دین تا بست، عزمِ کوفه، رخت

خوانْد گردون از نُبی، «حَتّی تَوارَتْ بِالحِجاب»

ای فدای دل منوّرتان

ای به قربان چشم کوثرتان

وای بر حال جبرئیل، او را

گر برانید، روزی از درتان

اگر خواهرت اذن میدان ندارد

نمی‌خواهیش پای تو جان سپارد

در اینجا که وا غربتایت بلند است

دو گلدسته دارد برایت بیارد

ای کاش توان بیشتر بود مرا

در راه تو بیش از این هنر بود مرا

جز این دو پسر نداشتم، شرمنده

ای کاش که هفتاد پسر بود مرا

در عالم عشق فارغ از خوف و خطر

هم دل بدهند هدیه هم سینه و سر

این است دلیل سربلندی در عشق

عباس دو دست داد و زینب دو پسر

بود مسلم با دو نور دیدگان

حسب دعوت، میهمان کوفیان

چون بدانستند آن قوم ظلال

خون مهمان را به کیش خود حلال

بود از مسلم، دو طفل خوش‌کلام

آن محمّد، وین یک ابراهیم نام

روی ایشان، هم‌چو ماه و مشتری

خالشان بر رخ نشان مهتری

ای سلام‌‌الله بر جان و تنت!

اشک و خونم، هر دو وقف دامنت

سر به زیر تیغ و چشمم سوی تو

نقد جانم رو‌نمای روی تو

نایب خاص امام بی‌عدیل

مسلم، آن پور برومند عقیل

مسلم، آن بر شاه دین، نایب‌مناب

چون علی بهر رسول مستطاب