ماهی من سوی آب، راه ندارد

بهر تلظّی به سینه، آه ندارد

لاله‌ی من بس که داغ تشنه‌لبی دید

جز لب خشکیده و سیاه ندارد

مادر، نه طفل تشنه‌ی خود را به باب داد

مهتاب را فلک، به کفِ آفتاب داد

چون قحط آب، قحط وفا، قحط رحم دید

چشمش به لعلِ خشکِ وی از اشک، آب داد

مرگ را پنداشت شیر و تیر را پستان گرفت

با تبسّم هم پدر را داد جان، هم جان گرفت

شوق جان‌بازی تماشا کن که آن تفتیده‌کام

جای لب با حنجرش، آب از سر پیکان گرفت

چه بود؟ جان پدر! حرف تیر در گوشَت

که زود از جَزَع و گریه کرد خاموشت

به خیمه‌ چشم به راه است، مادر زارت

برای دیدن لبخند غنچه‌ی نوشَت

هم‌چو روی طفل من، بی‌‌رنگ و رو، مهتاب نیست

بخت من در خواب و چشم کودکم را خواب نیست

گفتم از اشکم مگر، ای غنچه! نوشی آب لیک

از تو معذورم که اشک من به جز خوناب نیست

گر مرا از تشنگی در تن، توان و تاب نیست،

یا ز بی‌آبی، لب چون غنچه‌ام، شاداب نیست،

نیست مانند جوانان، گر به تن نیرو مرا،

یا توانایی مرا در رزم، چون اصحاب نیست،

هنوز دیده‌ی مادر به گاهواره‌ی توست

به خیمه، منتظر دیدن دوباره‌ی توست

به خنده دل بربودی ز مادر، ای اصغر!

بیا که شادی مادر به یک اشاره‌ی توست

باغ می‌سوزد در آتش، ای دریغا! آب نیست

فصل بی‌آبی است این‌ جا، غنچه‌ها را تاب نیست

ظلم این نامحرمان، ما را از او محروم ساخت

ور نه بی‌‌مهر و وفایی، در نهاد آب نیست

بستند چون به عترت «ختمی ‌مآب»، آب

رفت از زمین به اوج فلک، بانگ آب، آب

در حیرتم که خاک نشد از چه ناپدید؟

روزی که خواست زاده‌ی «اُمّ‌ الکتاب»، آب

در آن زمان که مرغ خوش‌الحان کربلا

«هَل مِن مُعین» سرود به بُستان کربلا

گهواره‌ای به لرزه درآمد وَ کودکی

لبّیک زد به یاری سلطان کربلا

پیش این دونان نریزم، آبروی خویش را

خوش‌دلم بر باد بینم، آرزوی خویش را

رشته‌ی تیر عدو آید به دستم گر، خدا!

می‌کنم از جان و دل با آن رفوی خویش را

دید اصغر، غربت باب نکوی خویش را

وز جمال او، عیان، داغ عموی خویش را

جنبشی بنْمود یعنی نیستی، بابا! غریب

بر به میدان تا ربایم سهم ‌گوی خویش را