شکر خدا که نور ولایت به ما رسید

الطاف خاندان کرامت به ما رسید

وقتی برای خون خدا نوحه‌خوان شدیم

بالاترین مقام عبادت به ما رسید

شد مقدر که شود جام، حسن باده، حسین

بنویسند حسن، خوانده شود ساده: حسین

کربلا هست همان انک بالواد حسن

یا بقیع است همان خطۀ آباد حسین

بارش نعل، گلاب از تو گرفته پسرم عطر یاس حسنی می‌دهد از دور، تنت

آنقدر خوب نشستست به جان تو عسل که مشبک شده چون لانۀ زنبور، تنت

مرا که دانۀ اشک است، دانه لازم نیست به ناله انس گرفتم، ترانه لازم نیست ز اشک دیده به خاک خرابه بنوشتم به طفل خانه به دوش، آشیانه لازم نیست

به لبش حرف عسل، صحبت احلیٰ دارد

دومین قاسم زهراست، تماشا دارد

در دلش آرزوی شیر شدن می‌جوشد

در رگ و ریشۀ  او خون حسن می‌جوشد

ای بادۀ وصال تو احلی من العسل

بشتاب ای عمو که بگیری مرا بغل

خوشحال باش، ازرق شامی شکست خورد

دیگر نمانده بین شجاعان کوفه یل

همین که کردی ادا رسم دست بوسی را

شبیر داد به دستت عصای موسی را

به روی اسب نشستی شبیه بابایت

ندیده چشم فرشته چنین جلوسی را

فرش خون پهن شده بر بدنت

غارت نیزه شده پیرهنت

پاره پاره پیکری مانده ز تو

دانه دانه شده تسبیح تنت

بین میدان قاسم است یا ماه تابان آمده؟

سیزده ساله‌ترین پیر جوانان آمده

بس که با هیبت رسیده، من نفهمیدم دگر

یک تنه او آمده یا کل گردان آمده

به لبت غیر ثنا گفتن معبود نبود

در صدای تو به جز نغمۀ داوود نبود

راه افتادی و من پشت سرت می‌گفتم

تازه داماد حرم، رفتن تو زود نبود

ای عمو من پسر فاتح جنگ جملم

نوۀ شیر خدا، ساقی جام عسلم

داده حق، تحت غمت سلطنت لم یزلم

عاشقِ کشته شدن، برسر عهد ازلم

بنویسید غزل افتاده

جلوۀ حُسن ازل افتاده

بنویسید که از عرش خدا

سیزده ظرف عسل افتاده