ز نینواى تو رفتم، چو نی نوا کردم

 چنان که بادیه‌ها را چو نینوا کردم

به هر کجا که نشستم، گریستم ز غمت

 به هر طرف که دویدم، تو را صدا کردم

اى شهیدى که به ایثار تو می‌نازم من!

 آمدم تا عَلَم عشق برافرازم من

آمدم با قد خم سایه کنم بر قبرت

 گر به جسم تو نشد سایه بیندازم من

اى کربلا! به قافله‌ی کربلا ببین

 حال مسافران به درد آشنا ببین

ما زائران خون خداییم، کربلا!

 بر کاروان زائر خون خدا ببین

ندارم از غم آن حالت که گویم حالت خود را

 پریشان‌تر شوم چون یاد آرم حسرت خود را

تو سرّ اللّهى و آگاهى از حالم ولى خواهم

 بیان سازم ز سوز دل، حدیث محنت خود را

سلام دختر زهرا فدای چشم ترت

چه داغ‌های بزرگی نشسته بر جگرت

نگاه غرق غم تو شراره‌ام زده است

پر از غبار غم و ماتم است دور و برت

بر گلشن دین رسید چون موسم دى

شد فصل غم و زمان شادى شد طى

تا رفت سر‍ِ‍‍‍ سرّ خدا بر سرِ نى

در ناله شدى زینب کبرى چون نى

که باشد در شدائد هم‌دم دل؟

به جز جانان که باشد محرم دل؟

امید وصل چون آبى بر آتش

کند تأثیر در آه و دم دل

بگْذشت چون که روز سیه‏‌فام کربلا

شد آشکار، منظرۀ شام کربلا

کوس رحیل چون زده شد هم‌چو نفخ صور

افتاد لرزه باز بر اندام کربلا

ندانى که خاتون در آن دم چه دید

که چون صبح صادق، گریبان درید

سرى هم‏چو خور، دید در طشت زر

دهانى چو غنچه، لبى چون شکر

من که وقف عاشقی کردم سرم را، زینبم!

پاس‌داری کن پس از من، سنگرم را زینبم!

با سرانگشت محبّت، پاک کن اشک مرا

تا به حسرت بنْگرم دور و برم را زینبم!

چقدر مثل خودت پرپرند، خواهرهات

شکسته‌ای و شکسته‌ترند، خواهرهات

برای سایه زدن روی پیکر زخمیت

شکسته‌بسته دو بال و پرند، خواهرهات

جان خواهر به فدای سر تو!

بی سر افتاده چرا پیکر تو؟

بعد تو ای شه بی‌غسل و کفن!

چه کند خواهر غم‌پرور تو؟