شروع قصّه این جا بود

یه سقّا بود که دست نداشت

مشکش پر از تشنگی بود

اسبش دیگه نفس نداشت

عشقت مرا دوباره از این جاده می‌برد سخت است راه عشق ولی ساده می‌برد   پای پیاده آمدم و شوق وصل تو من را اگر چه از نفس افتاده، می‌برد   دل‌های عاشقان جهان کربلای توست نام تو را هر عاشق آزاده می‌برد

بین تو و او عشق فقط نصف شده

چون موی به موی و خط به خط نصف شده

شق القمری که کرده بودی این است:

این ماه که با تو از وسط نصف شده

  غم می‌دود در حنجری آتش گرفته

  اینجا صدای خواهری آتش گرفته

اینجا کبوتر بچّه‌­ها را یک کبوتر

 پیچیده در بال و پری آتش گرفته

از کاروان خسته به گوشم صدا رسید  سعی و صفا رها شده و نینوا رسید  فریاد قدسیان همه شد تا فلک بلند  شادی گذشت، موسم درد و بلا رسید 

روضه خوان گفت که لیلا پسری داشت که رویش

به درخشندگی ماه که عباس عمویش

روضه خوان گفت که لیلا پسری داشت که مجنون

پسری داشت که می‌رفت و نگاه تو به سویش

هر چند کلاس درس او یک واحه ست

راهی که به آنجا نرسد بی راهه ست

پیران همه طفل مکتب او هستند

این پیر طریقتی که خود شش ماهه ست

با هر نسیم زخم سرت تیر می‌کشد

گریه نکن که چشم ترت تیر می‌کشد

نیزه نشینیِ تو مرا می‌کشد حسین

قلبم شبیه زخم سرت تیر می‌کشد

اربعین است و دل از سوگ شهیدان خون است 

هر که را می‌نگرم غمزده و محزون است

زینب از شام بلا آمده یا آنکه رباب

 کز غم اصغر بی‌شیر، دلش پرخون است  

باز عاشوراییان پیدا شدند

باز هم سوداییان شیدا شدند

وقت آن شد عشق خونین‏‌تر شود

لاله‏‌های غصه رنگین‏‌تر شود

تمام راه‌ها را با تو عمری همسفر بودم

اگر زن بودم، اما مثل تو مرد خطر بودم

تو را شمشیرهای کینۀ ظهر دهم کشتند

برادر تا برادر داغ بودم، بی پسر بودم

برای کاروان بی چراغ و تشنۀ آبت

چراغ آه بودم، جویبار چشم تر بودم

آنچه از من خواستی با کاروان آورده‏‌ام

یک گلستان گل به رسم ارمغان آورده‌‏ام

از در و دیوار عالم فتنه می‌‏بارید و من

بی‏ پناهان را بدین دارالامان آورده‌‏ام