کِی خوانده‌‏اند بر سر نی، مصحف این‌ چنین؟

جان را نهاده‌‏اند کجا بر کف این‌ چنین؟

بر عرش نی، تلاوت قرآن کند که: آه!

ز آیینه‌‏ای که مانده به کنج رف، این‌ چنین

شهنشاهی که بُد روح‌القدس گهواره‌جنبانش

حیات آب حَیوان باشد از لب‌های عطشانش

کنون در کربلا افتاده‌ اندر خاک و خون، غلطان

سر ببْریده؛ تن، صد چاک از شمشیر عدوانش

نیزه‌دارت به من یتیمی را، داشت از روی نی نشان می‌داد زخم هرچه گرفت جان مرا، هر نگاهت به من که جان می‌داد

تو روی نیزه هم اگر باشی، سایه‌ات همچنان روی سر ماست ای سر روی نیزه! ای خورشید! گرمیت جان به کاروان می‌داد

«ای یک‌شبه هلال! چه زیبا نشسته‌ای!»

ماه منیّ و انجمن‌آرا نشسته‌ای

طوبی و سدره بر قد تو رشک می‌برند

از بس که سروْ قامت و رعنا نشسته‌ای

پس سرخ شد عمامۀ آن سیّد جلیل

تیغ آن چنان زدند که لرزید، جبرئیل

زینب به فکر آن که یتیمان اهل‌بیت

چون بگْذرند از برِ آن تشنه‌لب‌قتیل

زینب! ای آیینه‌دار کربلا

                        ای رسول دشت سرخ نینوا

ای حسینِ دیگری اندر مصاف

                        ای زبانت، ذوالفقار بی‌غلاف

در شام فقط اشک ز دیده می‌ریخت

صد قطرۀ خون وقت سپیده می‌ریخت

سنگ از سر بام سوی سرها می‌رفت

از نیزه فقط سر بریده می‌ریخت

ای کرب و بلای دیده و دل، وطنت

آماجگه تیر شقاوت، بدنت

گفتی پسر علی و ننگ سازش؟

خورشید سر نیزه، گواه سخنت!

روزی که ستم، دست درازی می‌کرد

با خنجر، حنجر تو، بازی می‌کرد

وقتی که سرت به منبر نیزه نشست

دیدند که نیزه، سرفرازی می‌کرد!

قربان مرام و پیکر بی‌سر تو

سرها به فدای سر بی‌پیکر تو

از داغِ گل و قبیلۀ سوختگان

داریم دلی، چو «پهلویِ» مادر تو!

سورۀ مستور روی نیزه‌ها می‌بینمت

آیهِ والطور روی نیزه‌ها می‌بینمت

منبر و رحلت چه شد؟ ای زادۀ ختم رسل

قاری مشهور! روی نیزه‌ها می‌بینمت

این نیزه‌ها که پیش سر تو به پا شدند،

اوّل معزّیان غم کربلا شدند

خواندی تو آیه‌آیۀ قرآن و ... نیزه‌ها

لرزان ز «کاف»، «صاد» و «ها»، «عین» و«یا» شدند