ز آن دم که محو بوسه‌ی زیر گلو شدم

رفتیّ و من تو را همه در جست‌وجو شدم

کردم زیارت تن صد پاره‌ات ولی

بعد از سه روز با سر تو روبه‌رو شدم

ای ماه روی نیزه که جای تو در دل است!

با دست بسته دست‌رسی بر تو مشکل است

از ابتدای قافله تا انتهای آن

هشتاد و چار کودک و زن در سلاسل است

امشب اى ماه! بر نمی‌آیى

 ز چه رو جلوه‌گر نمی‌آیى؟

همه جا را گرفته ظلمت شب

 مگر اى ماه! بر نمی‌آیى؟

کوفیان را دیده از غم، اشک‌بار

اندر آن هنگامه از خرد و کبار

بانوی دین دید چون افغانشان

از مصائب، دیده‌ی گریانشان،

داد چرخ توسن معکوس‌سِیر

جای خاصان حرم، در پای دیر

دیری امّا در صفا «بیت‌الحرام»

کعبه‌ای، در وی خلیلی را مقام

شه به حال جذبه، گرم سِیر شد

عشق یارش، رهنمون بر دیر شد

کای مسیحادم! قدم را خیر کن

یک شبی هم منزل اندر دیر کن

راهبی در خُلق و تقوا بی‌نظیر

ترک دنیا کرده‌ای، روشن‌ضمیر

راهبی از عهد عیسی، یادگار

خود بزرگان جهان را در شمار

میهمانیّ غریب، آغاز شد

پای غم در دیر راهب باز شد

شد به هم آمیخته اشک و گلاب

ریخت بر پیشانی بشْکسته آب

چشم تو سمت من دل من گیر نیزه‌هاست

این سینه پاره‌پاره‌ی شمشیر نیزه‌هاست

عشقت مرا به کوچه و بازار می‌کشد

زینب اسیر رشته‌ی زنجیر نیزه‌هاست

روی نی موی تو در باد، رها افتاده

در فضا رایحه‌ای روح‌فزا افتاده

سر تو می‌رود و پیکر تو می‌ماند

از هم آیات وجود تو جدا افتاده

سرت کو سرت کو که سامان بگیرم

سرت کو سرت کو به دامان بگیرم

سراغ سرت را من از آسمان و

سراغ تنت از بیابان بگیرم

شاهنشه دین، حسین آن وجه‌ اله

تا جلوه سرش نمود در شام چو ماه

لب باز نمود و گفت با حال تباه:

لا حول و لا قوّه الّا بالله