دل، ریش شد ز غم، به دلم نیشتر مزن

آتش به خرمن من از این بیش‌تر مزن

از داغِ خشکی لب او، چشم‌ها تر است

دست تو خشک! آتش بر خشک و تر مزن

دل سوزان بُوَد امروز، گواه من و تو

کز ازل داشت بلا، چشم به راه من و تو

من به تو دوخته‌ام دیده، تو بر من از نی

یک جهان راز نهفته به نگاه من و تو

تا ز چشمم، ماه روی خویش، پنهان می‌کنی

آسمانِ دیده‌ام را اختر‌افشان می‌کنی

تا شبِ گیسوی خود بر صبحِ رخ می‌افکنی

جمع ما را هم‌چو موی خود، پریشان می‌کنی

نمی‌گویم ز نوک نیزه با خواهر، تکلّم کن

نگاهت پاسخ من داد، بر طفلت ترحّم کن

اگر چه غنچه‌ی بی‌آب، هرگز نشکفد امّا

درِ فردوس را بگْشا، به روی من، تبسّم کن

ای باغبان! تهاجم گلچین بیا ببین

از داس‌ها به خاک، تن یاس‌ها ببین

رأس حسین بر سر نی، تن به روی خاک

«بسم ‌اللَّهی» که مانده ز قرآن، جدا ببین

بیش از ستاره، زخم و فلک در نظاره بود

دامان آسمان ز غمش، پُر‌ ستاره بود

لازم نبود آتش سوزان به خیمه‌ها

دشتی ز سوز سینه‌ی زینب، شراره بود

خیام آشنا، از آتش بیگانه می‌سوزد

کبوتر‌های بی‌بال حرم را لانه می‌سوزد

چه غوغایی است در این دشت ماتم‌زا؟ نمی‌دانم

که از شرحش دل دیوانه و فرزانه می‌سوزد

دید خود را در کنار نور و نار

با خدا و با هوا، در گیرودار

در حدیث نفْس بود و گفت‌وگوی

نور و ظلمت می‌کشانْدش از دو سوی

آمدم تا جان کنم قربان تو

پیش تو گَردم بلاگردان تو

در حرم دیدم که تنها مانده‌ام

هم‌رهان رفتند و من جا مانده‌ام

چون عزیز مجتبی در خون تپید

جام پُرشهد شهادت سر کشید

گر چه از بیداد، جان بودش به لب

نام آن جان جهان بودش به لب

مادر، نه طفل تشنه‌ی خود را به باب داد

مهتاب را فلک، به کفِ آفتاب داد

چون قحط آب، قحط وفا، قحط رحم دید

چشمش به لعلِ خشکِ وی از اشک، آب داد

هم‌چو روی طفل من، بی‌‌رنگ و رو، مهتاب نیست

بخت من در خواب و چشم کودکم را خواب نیست

گفتم از اشکم مگر، ای غنچه! نوشی آب لیک

از تو معذورم که اشک من به جز خوناب نیست