بعضی وقتها واژهها کم میآوردند و تو میمانی از کدام واژه استفاده کنی تا به دیگری برنخورد! تا ردیف شدن به قاعده شان در کنار هم حق مطلب را ادا کند. دقیقا مثل الان من. ماندهام که واژههایم را چه جور کنار یک دِگَر جُفت و جور کنم که درخور شانتان باشد!؟ اما انگار تلاشم دور باطل است! هر کار میکنم باز میگردم اول خط!
حسین (ع) که عمویت باشد؛
دیگر مهم نیست نوجوان باشی یا جنگاوری تنومند. فرقی نمی‌کند زرهی اندازه تو پیدا بشود یا نه. چه تفاوتی می‌کند سیاهه سپاه مقابلت، صد باشد یا صدهزار؟!
شاید ندانیم قبرتان کجاست!
شاید ساختن حرم برایتان از دست فرزندانتان بر نیاید؛
اما بنامتان، صحن که می‌توانیم بسازیم!
صحنی بسازیم، تا به یادتان باشیم
و چه جایی بهتر از نجف...
بهشت در خیمه‌ای کوچک به دست سید الشهدا (ع) برای برترین‌های شهدا نمایان شده بود. همه مبهوت جایگاههای خویش در فردوس اعلی؛ اما ... اما کسی به تمام باغ‌ها و کاخ‌ها بی اعتنا بود و تنها به برادرش (ع) خیره شده بود.
ای کاش می‌شد برای ورود به محرم مقدمه چید! ای کاش ظهر عاشورا را می‌شد در قالب زمان منبسط کرد. برای من و تو خیلی‌ها این کار را کردند. روضه‌های چند ساعت را منبسط می‌کنند برای ده شب. گاهی دو ماه... گاهی کل سال! ولی تمام این‌ها تنها چند ساعت بود... بدون مقدمه! بدون سخنرانی که قبلش کم کم دلت را آماده کند و آرام آرام بزند به صحرای کربلا... صحرای کربلا!
کوچه‌های مدینه مبهوت مانده‌اند. آیا این فاطمه (س) است که این گونه می‌برندش؟ نه! اگر او بود، چه می‌گویم؟ اگر یک مسـلمان عـادی بود هم وضع این چـنین نبود. کوچه‌ها حق دارند که متعجب باشـند. تا همـین چـند مـاه قـبل صدای پیـامبر (ص) را می‌شنـیدند که حقـوق مسـلمین بر یکدیگر را بر می‌شمرد.
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
