شعاع درخشش دلاوری سرداران عشق، تنها در غروب خونین کربلا تجلی نمی‌نمود.

اکنون نورِ تجلی مخدرات حرم، کامل کننده باور حماسه عاشقانه تاریخ است. 

نفس های طفلان حرم همنوا با دلشوره های خیمه گاه، پایان عصری خونین را به تمنا نشسته بود.

در روایات ما یکی از روز هایی که احتمال ظهور مولای ما حضرت مهدی علیه السلام در آن وارد شده روز عاشوراست...

چون یاران حسین (ع) کشته شدند وغیر اهل بیت او کس نماند؛ گرد هم آمدند و یکدیگر را وداع گفتند. . .و دل بر مرگ نهادند و ایشان فرزندان علی و جعفر طیار و عقیل و اولاد حسن و اولاد خود حسین (ع) بودند. 

آهسته داشت ازکوچه‌ها عبور می‌کرد. دیگر دیوارها، قصرهشام بن عبد الملک را پوشانده بودند.

زهر کم کم داشت اثر می‌کرد...

برای راه رفتن، به غیر از دوپا، نیاز به دستی روی دیوار بود.

به خانه رسید در را باز کرد و وارد شد. پسرش جعفر جلو آمد و زیر بغل پدر را گرفت.

زهر کم کم داشت اثر می‌کرد...

دَستم زیر چونَم جا خوش کرده بود و برای سَرم شده بود ستون! باید وزنِ سر و اون همه فکر و خیالاتِ توشو تحمل می‌کرد!! انعکاس نور زرد چراغ مطالعه روی کاغذ سفید چشمامو به خودش خیره کرده بود. چند ساعته که انگشتای دستم خودکار رو بغل کرده؛ اما فقط به اندازه چند کلمه بیشتر ننوشته. نگاهم به سطل زباله فلزی گوشه اتاق افتاد، نور کم اتاق، سطل رو تار و تیره نشون می‌داد. با زبون بی زبونی فریاد می‌زد «از پذیرفتن زباله معذوریم!!» شاید وجدان سطل به درد اومده...