اهل‌بیت پس از گذاران دوران سخت کوفه تا شام که در روایت های تاریخی کمتر به آن اشاره شده وارد شام شدند در آن هنگام پیرمردی به نزدیکی اهل‌بیت امام حسین (ع ) آمد و گفت: خدا را شکر که شما را کشت و کشور را از مردان شما راحت کرد و امیرالمؤمنین را بر شما پیروز ساخت.

اهالى شام عموما تازه مسلمان بودند و از روزى که از مسیحیت به اسلام گرویدند جز خاندان ابوسفیان و دست نشانده‌‏هاى آنان که در این منطقه حکومت مى‏‌کردند کسى را نمى‌شناختند. کاروان اسرا اولین برخورد آن‌ها با خاندان نبوت بود.

 اما در دل من غوغایی است وقتی می‌خواهم از «شهادت» کسی بنویسم که یک روز از «زندگی»اش، عاشورا بود!

کم‌کم راه می‌افتند مجلس یزید از قبل برای ورود کاروان آماده شده است. فریاد جارچی‌ها همه جای شهر را پر کرده است. شهر را آذین بسته‌اند و همه در میدان منتهی به دروازه جمع شده‌اند.

دیگر سر آهنگران شامی و کوفی خلوت شده؛ بازار نعل زنان کساد است و مشتری نیزه‌ها و خنجر‌ها هم تمام شده‌اند و حالا جلوی چشمان زینب بر سر گوشواره و انگشتر چانه می‌زنند.

بابا سلام، سلام سلامتی می‌آورد.

 آری، بدنت که اینجا نیست اما بابا سرت سلامت باشد.

سوار بر اسب، کوچه های مدینه را یکی پس از دیگری پشت سر می‌گذاشت که ناگاه پیرمردی قد خمیده و عصا به دست مقابلش درآمد. پیرمرد تا سوار را دید اخم هایش را درهم کشید و عصایش را در دستش فشرد. از نگاهش شرارت می‌بارید. سوار افسار اسب را کشید.

دل را می­‌میراند، اشک را جاری می­‌سازد و غم را بر آستان قلب آدمی مسلط می­‌کند. مصیبت کاروان اسیران حسین، جان امام زمان (روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفدا) را زخمی و مجروح می­‌کند.کاروان باید مسیر طولانی و بلند کوفه تا شام را طی کنند تا به یزید و یزیدیان برسند.

بلافاصله پرسید: عمه! پدرم کجاست؟ فرمود: به سفر رفته.طفل دیگر سخن نگفت...

از پرهاى سوخته و خیمه هاى خاکستر، چهل روز مى­‌گذرد؛ از شانه هاى بى­ تکیه­ گاه و چشم ­هاى به خون نشسته، از لحظاتى که سیلى می‌وزید و صحرا در عطشى طولانى، ثانیه هایش را به مرگ مى‌بخشید.