این یادداشت مختصر ادبی، حاصل جُستاری است با نگاه به عبارت مشهور «سفینه النجاه» راجع به امام حسین علیه‌السلام و کاربرد و بازتاب آن در قالب «رباعی». نتیجه تامل و تعمق در دیوان‌های شعرا، این مجموعه اندک را جمع آورده که به گمانم در حوزه جمع‌آوری اشعار ولایی، جای چنین کارهایی خالی است ولو این‌که ماحصلش یک یادداشت ادبی باشد.
در این یادداشت مختصر، سخن از استاد «علی باقرزاده»، شاعر شهیر و قطعه‌سرای خراسانی است که در شهر شعر، شهرت «بقا» دارد. هماهنگی سه حرف تخلص با نام خانوادگی شاعر، خود ظرافتی ادبی است. این مرد شعر و ادب، اهل سیر و سیاحت هم بود. با بیش از هشتاد سال داشتن هنوز سرزنده و شاداب بود. متولد یازدهم تیر سال 1308 در مشهد مقدس بود که در هجدهم آذر سال 1395 بدرود حیات گفت. آری؛ «بقا» هم می‌دانست که بقا مختصّ ذات اوست. خدایش بیامرزاد!
این یادداشت پیش‌درآمدی است بر معرّفی دو مثنوی کوتاه و البتّه مجزّای عاشورایی با عنوان نی‌نامه؛ نی‌نامه‌ای که با قیصر امین‌پور آغاز شد و با علی انسانیادامه یافت. مثنوی امین‌پور نسبتاً در بین اهالی شعر عاشورایی شناخته شده است امّا مثنوی انسانی هنوز چندان دیده و شنیده نشده و به امید خدا با این نوشتار، برای نخستین بار به دنیای اینترنت راه پیدا می‌کند.
از جمله مواردی که در آثار ادبی و اشعار آئینی پیرامون شهدای کربلا به چشم می‌خورد اشارات آنها به مضاجع شریف، حس و حال مشرف شدن زوار به کربلا و نظایر آن است؛ صغیر اصفهانی از جمله این شاعران است که اشعاری پیرامون ضریح حضرت عباس (ع) دارد.
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
