با توجه به این‌که حضرت عباس (ع) در مدت عمر شریفشان همواره سیدالشهدا (ع) را با کلمات «مولای» و «سیدی» خطاب می‌کردند (البته به‌جز لحظات آخر عمر شریفشان) آیا مناسب است نام گرامی حضرت امام حسین (ع) به‌صورت ممتد و پشت سرهم (آن‌گونه که امروزه در مجالس مذهبی مرسوم است) برده شود؟ آیا این به‌دوراز ادب نیست؟

ام‌البنین (س)، بعد از مطلع شدن ز وقایع تلخ کربلا، هرروز با نوه‌اش عبیدالله (فرزند عباس) به قبرستان بقیع می‌رفت و در آن‌جا اشعاری که خود سروده بود، می‌خواند و دردمندانه می‌نالید و می‌گریست. اهل مدینه گرد ایشان جمع می‌شدند و با او هم‌نوا می‌شدند. 

آیا امام حسین علیه السلام؛ حضرت عباس (ع) را تنها برای آوردن آب فرستاده بود و اجازه جنگیدن نداد؟ یا این‌که حضرت عباس (ع) در کربلا برای جنگ به غیر از آوردن آب نیز رفته بود؟

این‌که حضرت عباس (ع) تنها هنگام آب آوردن جنگید و یا نبردهای دیگری هم داشت در منابع شیعه و سنی نقل‌های متفاوتی وجود دارد که بر اساس برخی از آن‌ها حضرتشان در موارد دیگری نیز جنگیده‌اند.

در این نوشتار، وقایع مربوط به بسته شدن آب بر امام حسین (ع) و عاقبت عاملان آن به صورت مختصر مورد بررسی قرار می‌گیرند.

امام زمان (ع) در ناحیه مقدسه، شش ویژگی بارز حضرت ابوالفضل (ع) را نام برده و ابعاد گوناگون شخصیت الهی ایشان را معرفی کرده‌اند، اسوه حسنه در ولایت مداری، فداکاری، جانبازی و پاسداری از جمله آن‌هاست.

در خاندان بنی‏‌هاشم هر که عباس نام داشته او را ابوالفضل کنیه می‌‏نهادند؛ ‌‌‌همان گونه که عباس بن عبدالمطّلب و عباس بن ربیعه بن الحارث بن عبدالمطّلب و... نیز مکنّی به همین کنیه بوده‌‏اند.

چه زیباست مادر پسرانی باشی که پدرشان امام علی (ع) باشد.

چه زیباست مادر پسرانی باشی که برادرشان امام مجتبی (ع) باشد.

چه زیباست مادر پسرانی باشی که خواهرشان زینب (س) باشد...

صبح زود با نجف و مرقد امیرالمؤمنین (ع)  به این امید خداحافظی کرده بودیم که رهسپار کربلای سیدالشهدا (ع) هستیم، پس از ساعتی طی مسافت به منطقه مسیّب رسیدیم که از دو جهت با اهمیت است یکی اینکه دو طفلان جناب مسلم محمد و ابراهیم  که مظلومانه شهید شدند، در آن دفن‌اند و دیگر آنکه مسیب نوید ورود به کربلا است اما مقداری که از مسیب به سمت کربلا حرکت کردیم خبردار شدیم: