غزوه بدر یا بدرالکبری، نخستین و مهم‌ترین جنگ (غزوه) میان مسلمانان و مشرکان قریش که هفدهم رمضان سال دوم هجری قمری در منطقه  بدر روی داد. در این جنگ، مسلمانان علی رغم کمشمار بودن در مقایسه با مشرکان، به پیروزی رسیدند. بنابر منابع تاریخی، از علل پیروزی مسلمانان، جانفشانی و دلاوری مسلمانان به ویژه علی (ع) و حمزه سیدالشهداء و امداد الهی بود.

10 ساله اول امامت امام حسین (ع) هم زمان با خلافت معاویه بود. ایشان به احترام وفای عهدنامه ای که با معاویه داشتند سکوت کردند. پس از معاویه امام حسین در مقابل یزید ایستادند و با او بیعت نکردند.

 پس از مجلس یزید و برگشت افکار عمومی  از یزید و شکست او در این جبهه او مجبور به ابراز محبت نسبت به اسرا شد در همین راستا امام سجاد (ع) از او سه در خواست کردند که در زیر آورده شده است

کربلا، صحنه ظهور چهره‌هایی با نگرش‌ها، عملکردها و فرجام‌های گوناگون است، «زیانکاران» و در مقابل آن «ره‌یافتگان»، دو طیف نمادین جامعه آن عصر بودند که باوجود نقطه‌های مشترک، رفتار مختلفی را در آن حادثه از خود نشان دادند. 

وحشت‏ سراپاى آل ابى ‏سفیان را فرا گرفته بود، سپاه محمد (ص) به شهر نزدیک مى‌‏شد. اندکى بعد، ابر عطوفت پیامبر (ص) بر شهر سایه افکند؛ باران رحمتش باریدن گرفت و ترس را از شهر امن الهى زدود. پیامبر (ص) به دشمنان سرسختش منتى بزرگ نهاد و به آنان فرمود: «اذهبوا انتم الطلقاء» بروید، شما آزاد هستید.

یاران روشنگر عاشورا، با استناد به آیات روشن و روایات محکم و متقن، می‌کوشیدند تا حجت را تمام کنند و اگر در کسی سوسوی امیدی هست، او را هدایت و ارشاد کنند. هرچند تعداد پیوستگان به سپاه امام، براثر این سخنان و روشنگری‌ها اندک است اما با توجه به فضا و موقعیت ویژه کربلا ،قابل تأمل، شگفت‌انگیز و ستودنی است.

منطق یاران امام حسین (ع)، صراحت و روشنی در نشان دادن نقطه‌های تاریک و سیاه و در مقابل آن، ترسیم زیبایی‌ها و فضیلت‌هاست.

پس از آنکه دور نمائی از وضعیت اسلام و مسلمانان را در زمان امام حسین علیه‌السلام دیدیم و فهمیدیم که احکام اسلامى به‌طور کلى دگرگون و بازیچه دست امثال معاویه شده است و دیدیم بزرگان دین چگونه تحقیر می‌شوند ولى افراد پست و خون‌ریز محترم و قدرتمند گردیده‌اند به بررسی شرایط و جایگاه امام حسین ع می پردازیم...

یزید ابن معاویه از جمله حکمرانان بنی امیه است که نه تنها مورد لعن شیعیان و محبان اهل بیت علیهم السلام است بلکه بزرگان اهل سنت نیز او را مورد لعن و نفرین قرار داده اند. آنچه در پی می آید دیدگاه شماری از نامداران اهل سنت درباره ی این شخصیت سیاه تاریخ است...

پس از شهادت امام حسن (ع)، امام حسین (ع) نیز راه و روش برادر گرامی خود را پیش گرفتند و به مدت ده سال، تا زمان مرگ معاویه سکوت کردند و قیام نکردند.

نگاه کن این حسین است که تا ابد باقی است و کعبه زادگاه پدر اوست که بی‌صبرانه منتظر طواف شش‌گوشه‌اش نشسته است...