در این نوشتار، وقایع مربوط به بسته شدن آب بر امام حسین (ع) و عاقبت عاملان آن به صورت مختصر مورد بررسی قرار می‌گیرند.

آب و تشنگى در واقعه کربلا از برجستگى ویژه‌اى برخوردار است، چنانکه دیگر وقایع تا حدى تحت تأثیر آن قرار گرفته‌اند و بخش قابل توجهى از گفت‌وگوى بین دو سپاه نیز بر سر آب بوده؛ به طورى که مظلومیت امام حسین (ع) و سنگدلى دشمنان از همین امر معلوم مى‌گردد.

 شهد شیرین شهادت قرارش را ربوده، اما انگار دلِ عمو رضا نمی‌دهد که یادگار برادر جلوی چشمانش پرپر شود...

اگر مرا نمی‌شناسید من فرزند حسن هستم که او فرزند پیامبر برگزیده خداست؛ من قاسم از نسل علی هستم؛ به خانه خدا سوگند ما به پیامبر نزدیک تریم؛ تا از شمر بن ذی الجوشن یا ابن زیاد.

او با عمرو بن خالد صیداوی و جماعتی از شیعیان مخفیانه از کوفه خارج و به جانب مکه رهسپار شدند تا به کاروان حسینی بپیوندند.

ظهور دسته های عزاداری با توجه به خفقان شدید مخالفان اهل بیت (ع) تا مدت‌ها امکان پذیر نبود تا با به قدرت رسیدن آل بویه امکان برگزاری آن ایجاد شد.

در شب ششم محرم جناب حبیب بن مظاهر اسدی با اذن امام حسین علیه السلام برای آوردن یاور و کمک، به قبیلهٔ بنی اسد رفت. اسدیان پذیرفتند و حرکت کردند. ولی جاسوسان به عمر سعد خبر دادند و او عده‌ای را فرستاد تا مانع آن‌ها شوند.

نوجوان باوفا مقاومت کرد تا بلکه خود را به عمویش برساند و گفت: والله لا اَفارقُ عَمِّی؛ به خدا سوگند از عمویم حسین (ع) جدا نخواهم شد.

کدام یک از شما جنگ با حسین را به عهده می‌گیرد، در مقابل حکومت بر هر استانی که بخواهد؟ کسی پاسخش نداد. رو به عمر سعد کرد، در حالی که چند روز پیش فرمانِ حکومت ری را به نام او صادر کرده بودای عمر سعد! تو این مأموریت را انجام بده، پس از آن در پی حکومت خویش برو. 

ما دلتنگ شماییم ...

ما را بطلب کرب و بلا