سوّم شعبان شد و صبح سعادت می‌دمد

 از گریبان افق، نور سیادت می‌دمد

از زمین گل‌هاى رنگین رشادت می‌دمد

 آفتاب امروز از چرخ شهادت می‌دمد

گشوده دست طبیعت، کتاب گل‌ها را

 بیا به باغ و ببین فتح باب گل‌ها را

بهار سبز در این دشت سرخ، خیمه زده است

 که افکنَد به فضا، عطر ناب گل‌ها را

باز اقیانوس رحمت، موج دیگر می‌خورد

 مُهر اکمال خدا بر چار دفتر می‌خورد

باز شد امشب درِ لطفى که تا یوم الحساب

 رزق خود هر ذى حیات از فیض آن در می‌خورد

آنسان که جز اله، خدایى نیافتم

 بهتر ز آستان تو جایى نیافتم

عمرى است در حریم تو هستم گدا و من

 شرمنده‌تر ز خویش گدایى نیافتم

ای چاره ساز خلق که بی‌چاره‌ی توام!

یک اربعین گذشت که آواره‌ی توام

با اشک دانه دانه و با قلب چاک چاک

زوّار قبر پیکر صد پاره‌ی توام

آورده‌ام به کوی تو جان دوباره را

جانی که دیده است غم بی‌شماره را

برخیز یا حسین! که زوّار خسته‌ات

بهر زیارت آمده دارالزّیاره را

ای در دلم مقیم که خاکت مقام شد!

خاک از وجود قدس تو قدسی مقام شد

برخیز و حال قافله‌ی خویش را ببین

ای میر کاروان که به خاکت مقام شد!

بسوز ای دل سوزان! به ساز عاشورا

بساز با غم سوز و گداز عاشورا

ببر نیاز و بگو راز خویش را به حسین

که هست قبله‌ی راز و نیاز عاشورا

ای سر که سر گذاشته‌ای بر سر تنور!

آتش گرفته از غم تو مجمر تنور

خورشید پاره پاره‌ی زهرا! چه شد که حال

تو ماهِ روی نیزه‌ای و اختر تنور؟

ز آن دم که محو بوسه‌ی زیر گلو شدم

رفتیّ و من تو را همه در جست‌وجو شدم

کردم زیارت تن صد پاره‌ات ولی

بعد از سه روز با سر تو روبه‌رو شدم

ای خون خدا! سلام بر تو!

پیوسته ز ما سلام بر تو!

از صبح طلوع آفرینش

تا روز جزا سلام بر تو!

ای ماه روی نیزه که جای تو در دل است!

با دست بسته دست‌رسی بر تو مشکل است

از ابتدای قافله تا انتهای آن

هشتاد و چار کودک و زن در سلاسل است