آتش گرفته از پرِ پروانه‌ایم ما
ز آن رو چون شمع، گرمى هر خانه‌ایم ما
پروانه‌ی قبولى پروانه، بال اوست
در سوختن، مقلّد پروانه‌ایم ما
دل جز به تو بستگى ندارد
کز هجر تو خستگى ندارد
از نار جحیم جز به مهرت
عالم، ره رستگى ندارد
باز پیوند دل و صبر گسستم با اشک
باز پیمانه‌ی پندار شکستم با اشک
باز در پرده‌ی اخلاص نشستم با اشک
باز در خانه‌ی دل پنجره بستم با اشک
من گدایم، گداى حسینم
مستحقّ عطاى حسینم
عشق او مایه‌ی سوز و سازم
روى او قبله‌گاه نیازم
از غلامى او سرفرازم
چاکرى بر سراى حسینم
حسین! اى معنى دریاى رحمت!
کلید اعظم درهاى رحمت
تو اى عطشان دشت خون! که هستى؟
که در هر قطره‌ی خونم نشستى
حریم کعبه‌ی عشق است آستان حسین
محیط جوهر عشق خداست جان حسین
چراغ هیچ کس ار تا سحر نمی‌سوزد
جهان‌فروز بُوَد نور جاودان حسین
اى برترین گواه، خداى یگانه را!
دارى از آن یگانه هزاران نشانه را
تو متّصل به مبدأ فیضىّ و تا معاد
دریاى رحمت تو نبیند کرانه را
اى دوست! در هواى تو می‌سوزم
می‌سوزم و براى تو می‌سوزم
چون ابر از فراق تو می‌گریم
چون شمع در هواى تو می‌سوزم
اى یکّه‌تاز عرصه‌ی صبر و رضا! حسین!
وى رهنماى قافله‌ی کربلا! حسین!
جان رسول و نور دل بضعه الرّسول!
خون خدا و زاده‌ی خون خدا! حسین!
خوشا جانى که جانانش حسین است
خوشا دردى که درمانش حسین است
بُوَد فرمان‌رواى کشور دل
خوشا مُلکى که سلطانش حسین است
عرض حاجت ز چه بر مردم سفّاک بریم؟
گوهر پاک چرا در بر ناپاک بریم؟
ما جگرسوخته‌ی عشق حسینیم و مدام
نام آن تشنه جگر با دل صد چاک بریم
شناخت هر که تو را جز خدا بجوید؟ نه
به غیر راه تو راهى دگر بپوید؟ نه
اسیر عشق تو آزادی‌اش در این بند است
شکسته از غم تو مومیا بجوید؟ نه
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
