شامیان! شام چرا شهر تماشا شده است؟

یا مگر عید جدیدی است که پیدا شده است؟

چه هیاهوست خدایا! درِ دروازه‌ی شام؟

بر ورود چه کس این گونه مهیّا شده است

سینه پُر داغ و پیکرم پُر درد

یک نفر مرد و این همه نامرد

زینبا! سوی خیمه‌ها برگرد

خواهرم! اِرجِعی الی الفُسطاط

ای شرار غمت از دائره‌ی خاک، حسین!

شعله انداخته بر مرکز افلاک! حسین!

برقی از آتش داغ تو نمی‌گردد کم

انس و جان را بُوَد ار دیده‌ی نمناک، حسین!

دستی که روی نیزه سرت را نشانده است

ما را به فرق، خاک غریبی فشانده است

دشمن که جسم پاک تو در خاک و خون کشید

ما را چنین به بند اسارت کشانده است

با جوشش خون شهدا، عید نداریم

با ریزش اشک اُسرا، عید نداریم

برگوی به نوروز کز این جامعه برگرد

با حادثه‌ی کرببلا، عید نداریم

هزاران چشم نامحرم تماشا می‌کند ما را

بگردان یا رب! از ناموس خود چشم تماشا را

شرار خجلتم سوزد که گوید نیزه‌داران را

که تا لختی ز محمل‌ها جدا سازند سرها را

کیستى؟ اى سر که سرّ حق نمایان کرده‌اى!

 سرّ حق، پیدا و سرّ عشق، پنهان کرده‌اى

گر چه رویت را حجاب خون و خاکستر گرفت

 با جمالت کلبه‌ام را نور باران کرده‌اى

اى جمال ملکوتى که چنین زیبایى!

 تو مه چارده یا مهر جهان‌آرایى؟

اى مه منسخف آیا ز شبستان که‌اى؟

 کامشب از مهر و وفا شاهد بزم مایى

یا رب! چه روشنى است که در خانه‌ی من است؟

 گویا دمیده ماه به کاشانه‌ی من است

من در تنور خانه چراغى نداشتم

 پس این فروغ کیست که در خانه‌ی من است؟

در حریم رضوی بار دگر شور عزاست

کعبه‌ی عشق، عزادار غم عاشوراست

جاری از دیده‌ی زوّار رضا اشک غم است

روشن اندر کف خدّام رضا شمع عزاست

ماه حسین آمد و شور عزای او

ای دل! بنال چون نی و سر کن نوای او

ماه محرّم است که شادی حرام باد!

آن را که هست ذرّه‌ی نور ولای او

به کوی دوست رسیدن مشقّتی دارد

بگو به آن که به جانان، ارادتی دارد

کسی که دید به راه وصال، زحمت بیش

به پیش دیده‌ی مولا مزیّتی دارد