یک اربعین، به نیــزه ســر یـار دیده‌ام

یک اربعین، چو شمع به پایش چکیده‌ام

یک اربعین، به ضربۀ شلّاق ساربان

بر روی خــارهای مغــیلان دویده‌ام

از کوفه تا شمشیر عزراییل‌هایش

از کربلا تا شام با تفصیل‌هایش...

بعد از چهل روز از مسیر تلخ دیروز

امروز آمد دیدن فامیل‌هایش

خود را به روی قبرهای خاکی انداخت

بانوی مکه با همان تجلیل‌هایش

دوباره وقت غم و وقت عزاست اربعینِ حضرت خون خداست پیرهنای مشکی رو در نیارید قافله هنوز تو راه کربلاست

بعد یک اربعین رسید از راه   غم به قلبی  صبور می‌آید 

قتلگه را دوباره می‌بیند  آنکه از راه دور می‌آید 

هر روز می‌سوزی و خاکستر نداری

تو سایه بر سر داشتی، دیگر نداری

«خورشید بر نی بود» و حق داری بسوزی

دیدی به جز او سایه‌ای بر سر نداری

برگشته‌ای؛ این را کسی باور نمی‌کرد

برگشته‌ای؛ این را خودت باور نداری

چل روز شد که چشمم تطهیر گشت با غم  با واژه‌های خونین می‌خواندم محرم  بر سینه می‌زند غم در دسته‌های ماتم  می‌آورد اگرچه دستان خسته‌ام کم   

آمده سرشکستۀ محنت

آمده اشک ریز بت شکنت

السلام ای مرمل بدماء

چه خبر از هزار زخم تنت

از دو تا لاله‌های من چه خبر

چه خبر از سپاه بی کفنت

دارد به دل صلابت کوه شکیب را

از لحظه‌ای که بوسه زده زخم سیب را

با اقتدار فاطمی خود رقم زده

در کربلا حماسۀ أمن یجیب را

اتل متل، رسیدن

اون صورتای کبود،

آخ! بمیرم، پس چرا

رقیه توشون نبود؟

سر تو از سرنیزه به من توان می‌داد

امید بر دل مجروح بی کسان می‌داد

خودت که از سر نیزه به چشم خود دیدی  

کنیزکی به یتیم تو خرده نان می‌داد