افتاده بین بستری آتش گرفته

با آتش غم حیدری آتش گرفته

بعد از علی دانست تنها چاه کوفه

راز قدیمی پری آتش گرفته

اَمَّن یُّجیبُ دور و برش فایده نداشت

امّیدواری پسرش فایده نداشت

با استخوانِ در گلو و خار چشم سوخت

دریا بر آتش جگرش فایده نداشت

امشب ای خالق یکتا همه را می‌بخشی

در شب قدر، خدایا همه را می‌بخشی

ای کریمی که همه ریزه‌خورخوان توأند

سفره‌ات هست مهیّا، همه را می‌بخشی

گر چه ما غرق گناهیم ولی از سر لطف

می‌کنی باز مدارا، همه را می‌بخشی

به خون شستند بیت ذات پاک حق تعالی را

الا ای اهل عالم عاقبت کشتند مولا را

چه دیدید از علی جز مهربانی مردم دنیا

چرا کشتید آن تنهاترین تنهای دنیا را

غم بی‌یاوری یارب چه سخت است

برای حضرت زینب چه سخت است

بدون دست، با چشمان زخمی

فرو افتادن از مرکب چه سخت است

چه وداعی است، که باید به بلا دست دهد

می‌دود تیغ، که با خون خدا دست دهد

خیمه جان حوصله کن، تشنگی‌ات خواهد ریخت

به دل کودک اگر حال دعا دست دهد

در فرودست، مَهِ مشک به دستی انگار

رفته تا آب، به طفلان فرا دست دهد

فرات از کام خشک­ت شرمناک است

ز  داغت آتشی در جان خاک است

به یاد دست‌های با وفایت

گریبان دوبیتی چاک چاک است

مدح مولای ادب آغاز شد

باب عشق باغ رضوان باز شد

بوفضایل ساقی جان‌های مست

مهر او تکلیف بر هر آنچه هست

باز هم شعر سر شور و تغزّل دارد

دفتر من چقدر رایحۀ گل دارد

به نگاه تو قلم دست توسل دارد

جلوۀ ذات خدایی، لک لبیک حسین

علم افراشته قلۀ دنیا عباس

قمرهاشمی عالم بالا عباس

اولین گل پسر ام‌بنین و حیدر

سومین شیر نر حضرت زهرا، عباس

وارث هیبت مولا، همۀ عشق حسین

دانش آموز حسن، حضرت سقا عباس