تو شاهکار عشق‌بازی در زمینی

تو دست پنهان خدا در آستینی

اُمُّ الادب،  اُمُّ الوفا، اُمُّ البنینی

دلگرمی و وصف امیرالمونینی

آسمان را مچاله کرد و گریست، یاد ِمنظومۀ جوان افتاد

اشک‎هایش شهاب شد غلطید، و در آن سمت کهکشان افتاد  

رو به تسبیح آفتاب نشست، دانه‎دانه غروب را نخ کرد تو مگر تشنه نیستی پسرم؟ لب بزن، آتش از دهان افتاد

میان کوچه‌ها آداب می‌ریخت

عرق از صورت ارباب می‌ریخت

و ای کاش آن زمان عباس هم بود

که روی آتشِ در، آب می‌ریخت

به بستر خفته بانویی حزینه

در اوج غربت و غم در مدینه

به سینه دارد او یک باغ لاله

شده قوت و غذایش آه و ناله

ذکر تو اهلِ تزکیه را مست می‌کند

حتی ردیف و قافیه را مست می‌کند

بلخ و حجاز و قونیه را مست می‌کند

در ری به اشک، قرنیه را مست می‌کند

السلام ای بانوی والا تبار

فاطمه ام‌البنین، روح وقار

کوکب برج ولایت نام توست

یک جهان حجب وحیا درجام توست

خون قلبم نه ز داغ پسرم ریخت حسین

آسمان از غم تو روی سرم ریخت حسین

زینب آن نیست که پیش از سفر از پیشم رفت

از غم موی سپیدش جگرم ریخت حسین

السلام ای بانوی نیکو سرشت

فاطمه ام‌البنین یاس بهشت

نور حق شد از جمالت منجلی

بعد زهرا یار و غمخوار علی

خون دل‌های علی گل کرد برفرق سرش

می‌برد این دستۀ گل را برای همسرش

آنکه عمری کرد دلجویی ز پا افتاده را

حال می‌ریزد گل از خون در میان بسترش

در کوچۀ غم بال و پرش می‌شکند

با فاطمه باشد کمرش می‌شکند

از زینب و عباس بپرسید چرا

هرکس علوی شود سرش می‌شکند؟