اى سر خونین که با ما هم‌جوارى می‌کنى!

 باز هم در یارى دین، پافشارى می‌کنى

غیرت اللَّه! غیرتت نازم که بعد از مرگ هم

 با سر از ناموس قرآن، پاس‌دارى می‌کنى

امشب اى ماه! بر نمی‌آیى

 ز چه رو جلوه‌گر نمی‌آیى؟

همه جا را گرفته ظلمت شب

 مگر اى ماه! بر نمی‌آیى؟

ما جدا از تو چه دیدیم، خدا می‌داند

تا چه دیدیم و شنیدیم، خدا می‌داند

این سفر بود چهل روز ولی در این راه

این چهل روز چه دیدیم، خدا می‌داند

زینب آن جلوه‌ی شکیبایی

روح دانایی و توانایی

منطقش منطق متین علی

خطبه‌اش خطبه‌های زهرایی

بسته‌ام بار سفر از کویت

سر نداری که ببوسم رویت

کاش! می‌شد همه شب با سر تو

چون نسیمی که وزد بر مویت،

کاروان باز آمد از شام بلا

تا سر راه حجاز و کربلا

ساربان گفتا به زین‌العابدین

کای امام و پیشوای ساجدین!

آه! یاران! روزگارم، شام شد

نوبت شرح ورود شام شد

شام، شهر محنت و رنج و بلا

شام، یعنی سخت‌تر از کربلا

در سر من، باز شور دیگر است

شام را امروز، صبح محشر است

آینه‌یْ اسلام را بشْکسته‌اند

شهر را از ذوق، آذین بسته‌اند

در حدیث آمد ز «منهال»، ای عزیز!

این روایت بشْنو و اشکی بریز

گفت: آن هنگام کاندر شهر شام

اهل بیت مصطفی را شد مقام

روز آدینه یزید زشت‌نام

رفت سوی مسجد مشهور شام

داد فرمان، منبری بگْذاشتند

خود خطیبی را بر آن واداشتند