باز روزم در نظر آمد چو شام

یادم آمد، ماجرای شهر شام

چون اسیران دیار کربلا

صبح‌دم شد وارد شام بلا

آن که بر پا کرده است این شور و شین

آن حسین است، آن حسین است، آن حسین

دید چون جمعی همه گم‌کرده راه

پیش پای خود نمی‌بینند چاه،

کاروان عشق چون شد سوی شام

هم‌چو شب شد تیره از غم، روی شام

کاروان عاشقان افتاد راه

شد ز کوفه، جانب شام سیاه

این شنیدستم من از صاحب‌دلی

کاروان عترت آل علی،

در مسیر کوفه تا شام خراب

از عدو دیدند ظلم بی‌حساب

از جفای کوفیان کفرکیش

شد به سوی کوفه، آن جمع پریش

ز ازدحام آن گروه بی‌تمیز

شد عیان در کوفه، شور رستخیز

بر اسیران دیار رنج و درد

گشت شهر کوفه، میدان نبرد

سرّ دشمن بر ملا کردند باز

کوفه را کرببلا کردند باز

با دلی غم‌پرور و زار و ملول

شد به کوفه، عترت پاک رسول

یک طرف سرها همه رخشنده بود

نور بر اطراف خود بخشنده بود

سرّ حق، سر بر کف و سرگرم سِیر

هم ز خود بیگانه گشته، هم ز غیر

بر سر سودایی‌اش، سودای دوست

سر به کف بگْرفته و جویای دوست

خرابه درخور اولاد بوتراب نباشد

مگر به ظلم تو، ای آسمان! حساب نباشد؟

سر حسین از آن رو برون ز کرببلا شد

که پیکر شهدا، در دو آفتاب نباشد

در شام، چون که عابد بیمار گریه کرد

بر حال زار او، در و دیوار گریه کرد

هر اختری که بود بر این چرخ سنگ‌دل

چشمی شد و به حالت او، زار گریه کرد