گل‌برگ ز تیر چیده را می‌آورد

 قنداق به خون تپیده را می‌آورد

سردار رشید کربلا از میدان

 سرباز گلو دریده را می‌آورد

بنده را تقدیم مولا کن، پدر!

قطره را واصل به دریا کن، پدر!

آخرین قربانی شش‌ماهه را

بر خدای خویش اهدا کن، پدر!

دردا که گل سوخته‌ام خواب ندارد!

دارد تب و غیر از دل بی‌تاب ندارد

او تشنه‌ی آب است، نه لالایی مادر

گهواره دهم تاب و گلم تاب ندارد

زیر این گنبد طلا در خون

پیکری پاره‌پاره خوابیده است

آسمانی است این زمین که در آن

مهر و ماه و ستاره خوابیده است

ای حرمله! بر خاک فکندی گهرم را

خون ساختی از کشتن طفلم جگرم را

پرپر بزند پیش دو چشمت پسر تو

کآتش زدی از تیر سه‌پر، بال و پرم را

روان به جانب اصغر، چو تیر حرمله شد

زمانه گفت زمین را که وقت زلزله شد

نمود زمزمه‌‌ای بلبلی به یاد گلی

که از شنیدنش، آفاق پُر ز غلغله شد

چنان به سلسله شد بسته، عابد بیمار

که خون روانه ز چشم هزار سلسله شد

چو از یاورانش دگر کس نمانْد

شنیدم که شه جانب خیمه رانْد

یکى تشنه‌لب کودک شیرخوار

یکى بسته پر، بازِ عنقا‌شکار

اى پسر! مردانه جان ده با نشاط

تا بیاسایى از این ننگین‌قماط

خاک بر سر کن فرات و نیل را

بر کمر زن، دامن تبدیل را

بگْرفت شه آن کودک لب‌تشنه و از اشک

بر برگِ گلِ روى پسر، ریخت گلابى

گفت: اى بچۀ بطّ ولایت! به شنا آى

در بحر شهامت که فرات است، سرابى

«لبّیک»، ای پدر! که مَنَت یار و یاورم

در یاری تو، نایب عبّاس و اکبرم

مدهوش باده‌ی خم می‌خانه‌ی غمم

مشتاق دیدن رخ عمّ و برادرم