ای عمو! تا ناله‌ی «هَلْ مِن مُعینت» را شنیدم
از حرم تا قتلگه، با شور جان‌بازی دویدم
آن چنان دل بُرد از من بانگ «هَل مِنْ ناصِر» تو
کآستینم را ز دست عمّه‌ام زینب، کشیدم
سلام باد به عبداللَّه! آن صغیر دگر
که بود در صدف کربلا، یکی گوهر
تمام نور که بُد، نور دیده‌ی زهرا
تمام حُسن که بودش، حَسَن یگانه پدر
آنان که در طریق وفایش، قدم زدند
پا بر سرِ کلاه کی و جام جم زدند
مردان حق که فانی مطلق به حق شدند
از عرصۀ حدوث، قَدم تا قِدم زدند
رهروانی که ز جان، در طلب جانانند
در سر کوی شهادت، همه سرگردانند
تو مپندار که در راه وفا درمانند
دردمندان غم عشق که بی‌درمانند
گلِ حیرتْ نصیبِ من کجایی؟
حبیب من، حبیب من کجایی؟
تو با آیینه‌ها سوگند خوردی
به لبخندِ خدا پیوند خوردی
از میان خیمه تا گودال با سر آمده
این برادرزاده که جای برادر آمده
کیست این آزاده که پرواز دارد می‌کند
کیست این آزاده، انگار از قفس درآمده
یاس خوشبویی به روی یاسمن افتاده است
باز بین عرشیان ذکر نزن افتاده است
رفته تا بوسه دهد بر دست اربابش اگر
روی انگشتر عقیقی از یمن افتاده است
باران گرفت و چشم من از اشک سر رفت
تا بین مقتل این نگاه در به در رفت
با ضربۀ یک نیزه افتاد و زمین خورد
آن تیرهای نیمه‌جانش تا به پر رفت
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
