تا به جای خیمه‌ات آتش بگیرم گریه کن

تا برای تشنگی‌هایت بمیرم گریه کن

لحظه لحظه نازنین داغ برادر دیده‌ای

داغ قاسم، داغ اصغر، داغ اکبر دیده‌ای

اگر چه زخمی و خاموش و سر جدا آورد

تو را برای من از عرشِ نی، خدا آورد

تو را به روی طبق، روی دست‌های بلند

برای گرمی این بزم بینوا آورد

محله‌های یهودی ز خارها پُر بود

میان کوچه به زحمت به عمه‌اش می‌گفت

کمی مواظب من باش بین نامَحرم

چه حرف‌ها که در این ازدحام پیچیده

گنجشک پر، جبریل پر، بابا سه نقطه

من پر، تو پر، هرکس شبیه ما سه نقطه

عمه نه، عمه بال‌هایش پر ندارد

حالا بماند در خرابه تا سه نقطه

شاید که خواب دیده‌ام، این سر خیالی است

اما نه خواب هم که بود باز هم عالی است

مهمان من قدم به سر چشم ما گذار

هر چند دست سفرۀ این طفل خالی است

با سر رسیده‌ای بگو از پیکری که نیست

از مصحف ورق ورق و پرپری که نیست

شب‌ها که سر به سردی این خاک می‌نهم

کو دست مهربان نوازشگری که نیست

شناخت چشم تر عمه این حوالی را

شناخت تک تک این قوم لاابالی را

چقدر خون جگر خورد مرتضی شب‌ها

ز یادشان ببرد سفره‌های خالی را

... و بازهم گذرش سوی قتلگاه افتاد

کنار نعش پدر اشک او به راه افتاد

سه ساله‌ای که تمام تنش کبود شده

دوباره روی تنش یک رد سیاه افتاد

بابا گره ز کار دلم وا نمی‌کنی؟

با دیدنم تو یاد ز زهرا نمی‌کنی؟

داغ زوال روی تو شد زخم تازه‌ام

این زخم تازه را تو مداوا نمی‌کنی؟

عمه بیا که کوکب بختم بر آمده

تابیده صبح وصل و شب غم سر آمده

شام سیاه و کلبۀ ویران و بی چراغ

ما را چه میهمان عزیز از در آمده